περὶ τοῦ Πατρόκλου σώματος κρατερὰ συνίσταται μάχη. καθ’ ἣν Εὔφορβος μὲν ἀναιρεῖται ὑπὸ Μενελάου. Ἕκτωρ δὲ τὴν Ἀχιλλέως ἑνδύεται πανοπλίαν καὶ ἀνθίσταται τοῖς Ἕλλησιν. οἱ δὲ περὶ Μενέλαον Ἀντίλοχον διαπέμπονται πρὸς Ἀχιλλέα τὸν Πατρόκλου θάνατον ἀγγελοῦντα, ὑποδύντες δὲ καὶ ἀράμενοι τὸ σῶμα τοῖς ὤμοις ἐκφέρουσι τῆς μάχης. οἱ δὲ Αἴαντες προμαχοῦσι καὶ ἀπείργουσι τοὺς πολεμίους.
|
Streit um Patroklos. Euphorbos von Menelaos erlegt. Hektor, von Automedon sich wendend, raubt dem Patroklos die Rüstung, ehe Aias, Telamons Sohn, ihn verscheucht. Drauf in Achilleus' Rüstung verstärkt er den Angriff auf den Leichnam, dem mehrere Achaier zu Hilfe eilen. Hartnäckiger Kampf bei wechselndem Glück. Die traurenden Rosse des Achilleus, die Zeus gestärkt, lenkt Automedon in die Schlacht, wo Hektor und Aineias umsonst ihn angreifen. Um Patroklos wankender Sieg. Menelaos sendet den Antilochos mit der Nachricht zu Achilleus. Er selbst und Meriones tragen den Leichnam, indes beide Aias abwehren. |
|
Οὐδ' ἔλαθ' Ἀτρέος υἱὸν ἀρηίφιλον Μενέλαον Πάτροκλος Τρώεσσι δαμεὶς ἐν δηιοτῆτι. βῆ δὲ διὰ προμάχων κεκορυθμένος αἴθοπι χαλκῷ, ἀμφὶ δ' ἄρ' αὐτῷ βαῖν' ὥς τις περὶ πόρτακι μήτηρ |
Nicht unbemerkt dem Atreiden, dem kriegrischen Held Menelaos, War's, wie Menoitios' Sohn den Troern erlag in der Feldschlacht. Rasch durch das Vordergewühl, mit strahlendem Erze gewappnet, Kam und umwandelt' er ihn, wie ihr Kalb die blökende Starke, |
|
πρωτοτόκος κινυρὴ οὐ πρὶν εἰδυῖα τόκοιο· ὣς περὶ Πατρόκλῳ βαῖνε ξανθὸς Μενέλαος. πρόσθε δέ οἱ δόρυ τ' ἔσχε καὶ ἀσπίδα πάντοσ’ ἐίσην, τὸν κτάμεναι μεμαὼς ὅς τις τοῦ γ' ἀντίος ἔλθοι. οὐδ' ἄρα Πάνθου υἱὸς ἐυμμελίης ἀμέλησε |
Die ihr Erstes gebar, noch neu den Sorgen der Mutter: Also umging Patroklos der bräunliche Held Menelaos. Vor ihn streckt' er die Lanz', und den Schild von gerundeter Wölbung, Ihn zu erschlagen bereit, wer nur annahte zu jenem. Auch nicht Panthoos' Sohn vergaß, der Lanzenberühmte, |
|
Πατρόκλοιο πεσόντος ἀμύμονος· ἄγχι δ' ἄρ' αὐτοῦ ἔστη, καὶ προσέειπεν ἀρηίφιλον Μενέλαον· Ἀτρείδη Μενέλαε διοτρεφὲς ὄρχαμε λαῶν χάζεο, λεῖπε δὲ νεκρόν, ἔα δ' ἔναρα βροτόεντα· οὐ γάρ τις πρότερος Τρώων κλειτῶν τ' ἐπικούρων |
Sein des gefallnen Patroklos, des herrlichen; sondern genaht ihm Stand er, und rief, anredend den streitbaren Held Menelaos: Atreus' Sohn, Menelaos, du Göttlicher, Völkergebieter, Weiche zurück vom Toten, und lass mir die blutige Rüstung! Keiner zuvor der Troer und rühmlichen Bundesgenossen |
|
Πάτροκλον βάλε δουρὶ κατὰ κρατερὴν ὑσμίνην· τώ με ἔα κλέος ἐσθλὸν ἐνὶ Τρώεσσιν ἀρέσθαι, μή σε βάλω, ἀπὸ δὲ μελιηδέα θυμὸν ἕλωμαι. Τὸν δὲ μέγ' ὀχθήσας προσέφη ξανθὸς Μενέλαος· Ζεῦ πάτερ οὐ μὲν καλὸν ὑπέρβιον εὐχετάασθαι. |
Hat Patroklos verletzt im Ungestüme der Feldschlacht: Drum lass mich Siegsehre verherrlichen unter den Troern, Eh' ich dich treff', und hinweg dein süßes Leben dir raube! Unmutsvoll nun begann der bräunliche Held Menelaos: Vater Zeus, nicht ziemt es, so trotzige Worte zu rufen! |
|
οὔτ' οὖν παρδάλιος τόσσον μένος οὔτε λέοντος οὔτε συὸς κάπρου ὀλοόφρονος, οὗ τε μέγιστος θυμὸς ἐνὶ στήθεσσι περὶ σθένει βλεμεαίνει, ὅσσον Πάνθου υἷες ἐυμμελίαι φρονέουσιν. οὐδὲ μὲν οὐδὲ βίη Ὑπερήνορος ἱπποδάμοιο |
Nie doch trotzt' ein Pardel so fürchterlich, nie auch ein Löwe, Noch der Eber des Waldes, der grimmige, welchem vor allen Großer Zorn im Busen mit drohender Stärke daherschnaubt: Als sich Panthoos' Söhne, die Lanzenschwinger, erheben! Doch nicht hatte fürwahr die Heldenkraft Hyperenors |
|
ἧς ἥβης ἀπόνηθ', ὅτε μ' ὤνατο καί μ' ὑπέμεινε καί μ' ἔφατ' ἐν Δαναοῖσιν ἐλέγχιστον πολεμιστὴν ἔμμεναι· οὐδέ ἕ φημι πόδεσσί γε οἷσι κιόντα εὐφρῆναι ἄλοχόν τε φίλην κεδνούς τε τοκῆας. ὥς θην καὶ σὸν ἐγὼ λύσω μένος εἴ κέ μευ ἄντα |
Seiner Jugend Genuss, da der Schmähende wider mich hertrat! Dieser lästerte mich den verworfensten Krieger Achaias; Aber ich mein', er kehrte mir nicht mit eigenen Füßen Heim, der liebenden Gattin zur Freud', und den würdigen Eltern. Also lös' ich auch dir die strebende Kraft, wo du näher |
|
στήῃς· ἀλλά σ’ ἔγωγ' ἀναχωρήσαντα κελεύω ἐς πληθὺν ἰέναι, μηδ' ἀντίος ἵστασ’ ἐμεῖο πρίν τι κακὸν παθέειν· ῥεχθὲν δέ τε νήπιος ἔγνω. Ὣς φάτο, τὸν δ' οὐ πεῖθεν· ἀμειβόμενος δὲ προσηύδα· νῦν μὲν δὴ Μενέλαε διοτρεφὲς ἦ μάλα τείσεις |
Gegen mich kommst! Wohlan denn, ich rate dir, weiche mir eilig Unter die Menge zurück, und scheue dich, mir zu begegnen; Eh' dich ein Übel ereilt! Geschehenes kennet der Tor auch! Sprach's, und nicht ihn bewegt' er; vielmehr antwortet' er also: Traun nunmehr, Menelaos, du Göttlicher, sollst du mir büßen, |
|
γνωτὸν ἐμὸν τὸν ἔπεφνες, ἐπευχόμενος δ' ἀγορεύεις, χήρωσας δὲ γυναῖκα μυχῷ θαλάμοιο νέοιο, ἀρητὸν δὲ τοκεῦσι γόον καὶ πένθος ἔθηκας. ἦ κέ σφιν δειλοῖσι γόου κατάπαυμα γενοίμην εἴ κεν ἐγὼ κεφαλήν τε τεὴν καὶ τεύχε' ἐνείκας |
Dass du den Bruder erschlugst, und rühmend der Tat dich erhebest, Dass du zur Witwe gemacht sein Weib in der bräutlichen Kammer, Und unnennbaren Gram den jammernden Eltern bereitet! Ach den Elenden würd' ich des Grams Erleichterung schaffen, Wenn ich zurück dein Haupt und die blutigen Rüstungen tragend |
|
Πάνθῳ ἐν χείρεσσι βάλω καὶ Φρόντιδι δίῃ. ἀλλ' οὐ μὰν ἔτι δηρὸν ἀπείρητος πόνος ἔσται οὐδ' ἔτ' ἀδήριτος ἤτ' ἀλκῆς ἤτε φόβοιο. Ὣς εἰπὼν οὔτησε κατ' ἀσπίδα πάντοσ’ ἐίσην· οὐδ' ἔρρηξεν χαλκός, ἀνεγνάμφθη δέ οἱ αἰχμὴ |
Überreicht in Panthoos' Hand und der göttlichen Phrontis! Doch nicht länger annoch sei unversucht uns die Arbeit, Und nicht leer der Entscheidung, der Tapferkeit und des Entsetzens! Jener sprach's, und rannt' auf den Schild von gerundeter Wölbung; Doch nicht brach er das Erz; denn rückwärts bog sich die Spitze |
|
ἀσπίδ' ἐνὶ κρατερῇ· ὃ δὲ δεύτερος ὄρνυτο χαλκῷ Ἀτρείδης Μενέλαος ἐπευξάμενος Διὶ πατρί· ἂψ δ' ἀναχαζομένοιο κατὰ στομάχοιο θέμεθλα νύξ', ἐπὶ δ' αὐτὸς ἔρεισε βαρείῃ χειρὶ πιθήσας· ἀντικρὺ δ' ἁπαλοῖο δι' αὐχένος ἤλυθ' ἀκωκή, |
Auf dem gediegenen Schild. Nun erhob auch jener die Lanze, Atreus' Sohn Menelaos, und betete laut zu Kronion: Dann dem Zurückgezognen gerad' in die Wurzel des Schlundes Stieß er, und drängete nach, der nervigen Rechte vertrauend; Dass ihm hindurch aus dem zarten Genick die Spitze hervordrang: |
|
δούπησεν δὲ πεσών, ἀράβησε δὲ τεύχε' ἐπ' αὐτῷ. αἵματί οἱ δεύοντο κόμαι Χαρίτεσσιν ὁμοῖαι πλοχμοί θ', οἳ χρυσῷ τε καὶ ἀργύρῳ ἐσφήκωντο. οἷον δὲ τρέφει ἔρνος ἀνὴρ ἐριθηλὲς ἐλαίης χώρῳ ἐν οἰοπόλῳ, ὅθ' ἅλις ἀναβέβροχεν ὕδωρ, |
Dumpf hinkracht' er im Fall, und es rasselten um ihn die Waffen. Blutig troff ihm das Haar, wie der Huldgöttinnen Gekräusel, Schöngelockt, und zierlich mit Gold' und Silber durchflochten. Gleich dem stattlichen Sprössling des Ölbaums, welchen ein Landmann
Nährt am einsamen Ort, wo genug vorquillt des Gewässers; |
|
καλὸν τηλεθάον· τὸ δέ τε πνοιαὶ δονέουσι παντοίων ἀνέμων, καί τε βρύει ἄνθει λευκῷ· ἐλθὼν δ' ἐξαπίνης ἄνεμος σὺν λαίλαπι πολλῇ βόθρου τ' ἐξέστρεψε καὶ ἐξετάνυσσ’ ἐπὶ γαίῃ· τοῖον Πάνθου υἱὸν ἐυμμελίην Εὔφορβον |
Lieblich sprosst er empor, und sanft bewegt ihn die Kühlung Aller Wind' umher, und schimmernde Blüte bedeckt ihn; Aber ein schnell andrängender Sturm mit gewaltigen Wirbeln Reißt aus der Grube den Stamm, und streckt ihn lang auf die Erde:
Also erschlug den Euphorbos, den panthoidischen Streiter, |
|
Ἀτρείδης Μενέλαος ἐπεὶ κτάνε τεύχε' ἐσύλα. Ὡς δ' ὅτε τίς τε λέων ὀρεσίτροφος ἀλκὶ πεποιθὼς βοσκομένης ἀγέλης βοῦν ἁρπάσῃ ἥ τις ἀρίστη· τῆς δ' ἐξ αὐχέν' ἔαξε λαβὼν κρατεροῖσιν ὀδοῦσι πρῶτον, ἔπειτα δέ θ' αἷμα καὶ ἔγκατα πάντα λαφύσσει |
Atreus' Sohn Menelaos, und raubt' ihm die prangende Rüstung. Jetzt wie ein Löw' im Gebirge genährt, der Stärke vertrauend, Hascht aus der werdenden Herde die Kuh, die am schönsten hervorschien; Ihr nun bricht er den Nacken, mit mächtigen Zähnen sie fassend, Erst, dann schlürft er das Blut und die Eingeweide hinunter, |
|
δῃῶν· ἀμφὶ δὲ τόν γε κύνες τ' ἄνδρές τε νομῆες πολλὰ μάλ' ἰύζουσιν ἀπόπροθεν οὐδ' ἐθέλουσιν ἀντίον ἐλθέμεναι· μάλα γὰρ χλωρὸν δέος αἱρεῖ· ὣς τῶν οὔ τινι θυμὸς ἐνὶ στήθεσσιν ἐτόλμα ἀντίον ἐλθέμεναι Μενελάου κυδαλίμοιο. |
Und zerfleischt; doch ringsum die Hund' und die Männer des Hirten Scheuchen ihn laut anschreiend von fernher, aber auch keiner Wagt ihm entgegen zu gehn, denn es fasste sie bleiches Einsetzen; Also wagt' auch keinem das mutige Herz in dem Busen, Dort ihm entgegen zu gehn, dem rühmlichen Held Menelaos. |
|
ἔνθά κε ῥεῖα φέροι κλυτὰ τεύχεα Πανθοίδαο Ἀτρείδης, εἰ μή οἱ ἀγάσσατο Φοῖβος Ἀπόλλων, ὅς ῥά οἱ Ἕκτορ' ἐπῶρσε θοῷ ἀτάλαντον Ἄρηι ἀνέρι εἰσάμενος Κικόνων ἡγήτορι Μέντῃ· καί μιν φωνήσας ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· |
Leicht enttrüg' er nunmehr Euphorbos prangende Rüstung, Atreus' Sohn, wenn nicht ihm neidete Phoibos Apollon, Der ihm den Hektor erregte, dem stürmenden Ares vergleichbar: Denn er naht' in Mentes Gestalt, des Kikonengebieters; Und er begann zu jenem, und sprach die geflügelten Worte: |
|
Ἕκτορ νῦν σὺ μὲν ὧδε θέεις ἀκίχητα διώκων ἵππους Αἰακίδαο δαίφρονος· οἳ δ' ἀλεγεινοὶ ἀνδράσι γε θνητοῖσι δαμήμεναι ἠδ' ὀχέεσθαι ἄλλῳ γ' ἢ Ἀχιλῆι, τὸν ἀθανάτη τέκε μήτηρ. τόφρα δέ τοι Μενέλαος ἀρήιος Ἀτρέος υἱὸς |
Hektor, du läufst nun also einher, Unerreichbares suchend, Nach des Peleiden Gespann, des feurigen! Schwer sind die Rosse Jedem sterblichen Manne zu bändigen, oder zu lenken, Außer Achilleus selbst, den gebar die unsterbliche Mutter. Aber indes hat Atreus' erhabener Sohn Menelaos,
|
|
Πατρόκλῳ περιβὰς Τρώων τὸν ἄριστον ἔπεφνε Πανθοίδην Εὔφορβον, ἔπαυσε δὲ θούριδος ἀλκῆς. Ὣς εἰπὼν ὃ μὲν αὖτις ἔβη θεὸς ἂμ πόνον ἀνδρῶν, Ἕκτορα δ' αἰνὸν ἄχος πύκασε φρένας ἀμφὶ μελαίνας· πάπτηνεν δ' ἄρ' ἔπειτα κατὰ στίχας, αὐτίκα δ' ἔγνω |
Als er Patroklos umging, dir den tapfersten Troer ermordet, Panthoos' Sohn Euphorbos, den stürmenden Mut ihm bezähmend. Dieses gesagt, enteilte der Gott in der Männer Getümmel. Hektorn umfing Wehmut das finstere Herz in dem Busen. Ringsum schaut' er nunmehr durch die Ordnungen; plötzlich erkannt er
|
|
τὸν μὲν ἀπαινύμενον κλυτὰ τεύχεα, τὸν δ' ἐπὶ γαίῃ κείμενον· ἔρρει δ' αἷμα κατ' οὐταμένην ὠτειλήν. βῆ δὲ διὰ προμάχων κεκορυθμένος αἴθοπι χαλκῷ ὀξέα κεκλήγων φλογὶ εἴκελος Ἡφαίστοιο ἀσβέστῳ· οὐδ' υἱὸν λάθεν Ἀτρέος ὀξὺ βοήσας· |
Ihn, der die prangende Wehr sich erbeutete, jenen zur Erde Hingestreckt, dem das Blut aus offener Wund' hervorrann. Rasch durch das Vordergewühl, mit strahlendem Erze gewappnet, Eilt' er und schrie lautauf, wie die lodernde Glut des Hephaistos Ungestüm. Wohl hörte den schmetternden Ruf der Atreide; |
|
ὀχθήσας δ' ἄρα εἶπε πρὸς ὃν μεγαλήτορα θυμόν· ὤ μοι ἐγὼν εἰ μέν κε λίπω κάτα τεύχεα καλὰ Πάτροκλόν θ', ὃς κεῖται ἐμῆς ἕνεκ' ἐνθάδε τιμῆς, μή τίς μοι Δαναῶν νεμεσήσεται ὅς κεν ἴδηται. εἰ δέ κεν Ἕκτορι μοῦνος ἐὼν καὶ Τρωσὶ μάχωμαι |
Tief aufseufzt' er und sprach zu seiner erhabenen Seele: Wehe mir! wenn ich anitzt die prangende Rüstung verlasse, Samt Patroklos, der hier mein Ehrenretter dahinsank; Eifern wird mir jeder der Danaer, welcher mich anschaut! Aber wofern ich allein mit Hektor kämpf' und den Troern, |
|
αἰδεσθείς, μή πώς με περιστήωσ’ ἕνα πολλοί· Τρῶας δ' ἐνθάδε πάντας ἄγει κορυθαίολος Ἕκτωρ. ἀλλὰ τί ἤ μοι ταῦτα φίλος διελέξατο θυμός; ὁππότ' ἀνὴρ ἐθέλῃ πρὸς δαίμονα φωτὶ μάχεσθαι ὅν κε θεὸς τιμᾷ, τάχα οἱ μέγα πῆμα κυλίσθη. |
Scheuend die Schmach; dann, sorg' ich, umringen mich einzelnen viele, Wenn mit dem ganzen Volk anstürmt der gewaltige Hektor. Aber warum bewegte das Herz mir solche Gedanken? Wagt es ein Mann, dem Daimon zum Trotz, mit dem Helden zu kämpfen, Den ein Himmlischer ehrt, bald rollt auf das Haupt ihm ein Unheil. |
|
τώ μ' οὔ τις Δαναῶν νεμεσήσεται ὅς κεν ἴδηται Ἕκτορι χωρήσαντ', ἐπεὶ ἐκ θεόφιν πολεμίζει. εἰ δέ που Αἴαντός γε βοὴν ἀγαθοῖο πυθοίμην, ἄμφω κ' αὖτις ἰόντες ἐπιμνησαίμεθα χάρμης καὶ πρὸς δαίμονά περ, εἴ πως ἐρυσαίμεθα νεκρὸν |
Darum eifre mir keiner der Danaer, welcher mich siehet Weichen vor Hektors Macht; denn er kämpft mit Hilfe der Götter. Wenn ich indes nur Aias den Rufer im Streit wo vernähme; Beide dann kehrten wir um, des freudigen Kampfes gedenkend, Selbst dem Daimon zum Trotz, ob entziehn wir möchten den Leichnam |
|
Πηλείδῃ Ἀχιλῆι· κακῶν δέ κε φέρτατον εἴη. Εἷος ὁ ταῦθ' ὅρμαινε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμὸν τόφρα δ' ἐπὶ Τρώων στίχες ἤλυθον· ἦρχε δ' ἄρ' Ἕκτωρ. αὐτὰρ ὅ γ' ἐξοπίσω ἀνεχάζετο, λεῖπε δὲ νεκρὸν ἐντροπαλιζόμενος ὥς τε λὶς ἠυγένειος, |
Für den Peleiden Achilleus; denn Besserung wär' es dem Unglück. Als er solches erwog in des Herzens Geist und Empfindung; Nahten bereits die Troer in Schlachtreihn, folgend dem Hektor. Jetzo wich Menelaos hinweg, und verließ den Erschlagnen, Rückwärts häufig gewandt: wie ein bärtiger Löwe des Bergwalds, |
|
ὅν ῥα κύνες τε καὶ ἄνδρες ἀπὸ σταθμοῖο δίωνται ἔγχεσι καὶ φωνῇ· τοῦ δ' ἐν φρεσὶν ἄλκιμον ἦτορ παχνοῦται, ἀέκων δέ τ' ἔβη ἀπὸ μεσσαύλοιο· ὣς ἀπὸ Πατρόκλοιο κίε ξανθὸς Μενέλαος. στῆ δὲ μεταστρεφθεὶς ἐπεὶ ἵκετο ἔθνος ἑταίρων |
Welchen Hund' und Männer hinweg vom Gehege verscheuchen Rings mit Speer und Geschrei; sein mutiges Herz in dem Busen Schaudert ihm, und unwillig vom ländlichen Hof' entweicht er: Also ging von Patroklos der bräunliche Held Menelaos; Stand dann zum Feinde gekehrt, da der Seinigen Schar er erreichte, |
|
παπταίνων Αἴαντα μέγαν Τελαμώνιον υἱόν. τὸν δὲ μάλ' αἶψ' ἐνόησε μάχης ἐπ' ἀριστερὰ πάσης θαρσύνονθ' ἑτάρους καὶ ἐποτρύνοντα μάχεσθαι· θεσπέσιον γάρ σφιν φόβον ἔμβαλε Φοῖβος Ἀπόλλων· βῆ δὲ θέειν, εἶθαρ δὲ παριστάμενος ἔπος ηὔδα. |
Rings nach Aias schauend, dem mächtigen Telamoniden.
Diesen erkannt' er sofort linkshin im Gemenge der Feldschlacht, Wo er mit Mut beseelte die Freund', und ermahnte zu kämpfen; Denn unermessliche Schrecken erregte Phoibos Apollon. Eilend lief er dahin, und bald ihm genahet begann er: |
|
Αἶαν δεῦρο πέπον, περὶ Πατρόκλοιο θανόντος σπεύσομεν, αἴ κε νέκυν περ Ἀχιλλῆι προφέρωμεν γυμνόν· ἀτὰρ τά γε τεύχε' ἔχει κορυθαίολος Ἕκτωρ. Ὣς ἔφατ', Αἴαντι δὲ δαίφρονι θυμὸν ὄρινε· βῆ δὲ διὰ προμάχων, ἅμα δὲ ξανθὸς Μενέλαος. |
Aias, her, o Geliebter! zum Kampf um den toten Patroklos Eilen wir; ob ja die Leiche zu Peleus' Sohne wir bringen, Nackt wie er ist; denn die Waffen entzog der gewaltige Hektor. Jener sprach's; doch Aias dem Feurigen regt' er das Herz auf. Schnell durch die vordersten ging er mit Atreus' Sohn Menelaos.
|
|
Ἕκτωρ μὲν Πάτροκλον ἐπεὶ κλυτὰ τεύχε' ἀπηύρα, ἕλχ' ἵν' ἀπ' ὤμοιιν κεφαλὴν τάμοι ὀξέι χαλκῷ, τὸν δὲ νέκυν Τρῳῇσιν ἐρυσσάμενος κυσὶ δοίη. Αἴας δ' ἐγγύθεν ἦλθε φέρων σάκος ἠύτε πύργον· Ἕκτωρ δ' ἂψ ἐς ὅμιλον ἰὼν ἀνεχάζεθ' ἑταίρων, |
Hektor, nachdem er Patroklos beraubt der prangenden Rüstung, Zog ihn, das Haupt von der Schulter zu haun mit schneidendem Erze, Und den geschleiften Rumpf vor die troischen Hunde zu werfen. Aias naht' ihm nunmehr, und trug den türmenden Schild vor. Schnell dann wandte sich Hektor zurück in die Schar der Genossen, |
|
ἐς δίφρον δ' ἀνόρουσε· δίδου δ' ὅ γε τεύχεα καλὰ Τρωσὶ φέρειν προτὶ ἄστυ, μέγα κλέος ἔμμεναι αὐτῷ. Αἴας δ' ἀμφὶ Μενοιτιάδῃ σάκος εὐρὺ καλύψας ἑστήκει ὥς τίς τε λέων περὶ οἷσι τέκεσσιν, ᾧ ῥά τε νήπι' ἄγοντι συναντήσωνται ἐν ὕλῃ |
Hektor, nachdem er Patroklos beraubt der prangenden Rüstung, Zog ihn, das Haupt von der Schulter zu haun mit schneidendem Erze, Und den geschleiften Rumpf vor die troischen Hunde zu werfen. Aias naht' ihm nunmehr, und trug den türmenden Schild vor. Schnell dann wandte sich Hektor zurück in die Schar der Genossen, |
|
ἄνδρες ἐπακτῆρες· ὃ δέ τε σθένει βλεμεαίνει, πᾶν δέ τ' ἐπισκύνιον κάτω ἕλκεται ὄσσε καλύπτων· ὣς Αἴας περὶ Πατρόκλῳ ἥρωι βεβήκει. Ἀτρείδης δ' ἑτέρωθεν ἀρηίφιλος Μενέλαος ἑστήκει, μέγα πένθος ἐνὶ στήθεσσιν ἀέξων. |
Hektor, nachdem er Patroklos beraubt der prangenden Rüstung, Zog ihn, das Haupt von der Schulter zu haun mit schneidendem Erze, Und den geschleiften Rumpf vor die troischen Hunde zu werfen. Aias naht' ihm nunmehr, und trug den türmenden Schild vor. Schnell dann wandte sich Hektor zurück in die Schar der Genossen, |
|
Γλαῦκος δ' Ἱππολόχοιο πάις Λυκίων ἀγὸς ἀνδρῶν Ἕκτορ' ὑπόδρα ἰδὼν χαλεπῷ ἠνίπαπε μύθῳ· Ἕκτορ εἶδος ἄριστε μάχης ἄρα πολλὸν ἐδεύεο. ἦ σ’ αὔτως κλέος ἐσθλὸν ἔχει φύξηλιν ἐόντα. φράζεο νῦν ὅππως κε πόλιν καὶ ἄστυ σαώσῃς |
Glaukos nun, des Hippolochos' Sohn, der Lykier Heerfürst, Schauete finster auf Hektor, und straft' ihn mit heftiger Rede: Hektor, an Schönheit ein Held, der Tapferkeit mangelt dir vieles! Traun umsonst erhebt dich der Ruhm, dich zagenden Flüchtling! Sinn' jetzt nach, wie du selber die Burg und die Feste verteidigst, |
|
οἶος σὺν λαοῖς τοὶ Ἰλίῳ ἐγγεγάασιν· οὐ γάρ τις Λυκίων γε μαχησόμενος Δαναοῖσιν εἶσι περὶ πτόλιος, ἐπεὶ οὐκ ἄρα τις χάρις ἦεν μάρνασθαι δηίοισιν ἐπ' ἀνδράσι νωλεμὲς αἰεί. πῶς κε σὺ χείρονα φῶτα σαώσειας μεθ' ὅμιλον |
Du allein mit dem Volk, in Ilios Grenze geboren!
Denn der Lykier keiner bekämpft die Danaer künftig, Eure Stadt zu beschirmen; dieweil ja nimmer ein Dank war, Stets unverdrossenen Kampf mit feindlichen Männern zu kämpfen! Welchen geringeren Mann verteidigst du wohl in der Heerschar, |
|
σχέτλι', ἐπεὶ Σαρπηδόν' ἅμα ξεῖνον καὶ ἑταῖρον κάλλιπες Ἀργείοισιν ἕλωρ καὶ κύρμα γενέσθαι, ὅς τοι πόλλ' ὄφελος γένετο πτόλεί τε καὶ αὐτῷ ζωὸς ἐών· νῦν δ' οὔ οἱ ἀλαλκέμεναι κύνας ἔτλης. τὼ νῦν εἴ τις ἐμοὶ Λυκίων ἐπιπείσεται ἀνδρῶν |
Grausamer, da du Sarpedon, der Gastfreund dir und Genoss war, Unbeschützt den Achaiern zu Raub und Beute verließest? Der so oft dir Nutzen geschafft, der Stadt und dir selber, Weil er gelebt? Nun jenem die Hund' auch zu scheuchen verzagst du! Drum anjetzt, wo mir einer der lykischen Männer gehorchet, |
|
οἴκαδ' ἴμεν, Τροίῃ δὲ πεφήσεται αἰπὺς ὄλεθρος. εἰ γὰρ νῦν Τρώεσσι μένος πολυθαρσὲς ἐνείη ἄτρομον, οἷόν τ' ἄνδρας ἐσέρχεται οἳ περὶ πάτρης ἀνδράσι δυσμενέεσσι πόνον καὶ δῆριν ἔθεντο, αἶψά κε Πάτροκλον ἐρυσαίμεθα Ἴλιον εἴσω. |
Kehren wir heim, und Troia versinkt in grauses Verderben! Denn wenn jetzt die Troer entschlossene Kühnheit beseelte, Unverzagt, wie Männer sie kräftiget, die für die Heimat Gegen feindliche Männer des Kriegs Arbeiten erdulden; Würden wir bald Patroklos hinein in Ilios ziehen. |
|
εἰ δ' οὗτος προτὶ ἄστυ μέγα Πριάμοιο ἄνακτος ἔλθοι τεθνηὼς καί μιν ἐρυσαίμεθα χάρμης, αἶψά κεν Ἀργεῖοι Σαρπηδόνος ἔντεα καλὰ λύσειαν, καί κ' αὐτὸν ἀγοίμεθα Ἴλιον εἴσω· τοίου γὰρ θεράπων πέφατ' ἀνέρος, ὃς μέγ' ἄριστος |
Und wenn dieser nur erst in des herrschenden Priamos Feste Käme, der tote Held, und wir dem Gefecht ihn entzögen; Würden alsbald die Argeier Sarpedons prangende Rüstung Lösen, zugleich ihn selber, in Ilios' Feste zu tragen. Denn es sank der Genoss des Gewaltigen, welcher voranstrebt |
|
Ἀργείων παρὰ νηυσὶ καὶ ἀγχέμαχοι θεράποντες. ἀλλὰ σύ γ' Αἴαντος μεγαλήτορος οὐκ ἐτάλασσας στήμεναι ἄντα κατ' ὄσσε ἰδὼν δηίων ἐν ἀυτῇ, οὐδ' ἰθὺς μαχέσασθαι, ἐπεὶ σέο φέρτερός ἐστι. Τὸν δ' ἄρ' ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη κορυθαίολος Ἕκτωρ· |
Allen in Argos' Volk, dem stürmen zum Kampf die Genossen. Und nicht Aias einmal dem Mutigen hast du gewaget Fest zu stehn mit geheftetem Blick in der Feinde Getümmel, Noch gradan zu kämpfen; denn weit an Tapferkeit ragt er! Finster schaut' und begann der helmumflatterte Hektor: |
|
Γλαῦκε τί ἢ δὲ σὺ τοῖος ἐὼν ὑπέροπλον ἔειπες; ὢ πόποι ἦ τ' ἐφάμην σὲ περὶ φρένας ἔμμεναι ἄλλων τῶν ὅσσοι Λυκίην ἐριβώλακα ναιετάουσι· νῦν δέ σευ ὠνοσάμην πάγχυ φρένας οἷον ἔειπες, ὅς τέ με φῂς Αἴαντα πελώριον οὐχ ὑπομεῖναι. |
Glaukos, wie hast du, ein solcher, so übermütig geredet?
Wahrlich, mein Freund, ich glaubte, du seist verständig vor andern, Welche durch Lykia rings hochschollige Äcker bewohnen. Jetzo tadl' ich dich gänzlich den Einfall, welchen du vorbringst; Der du sagst, nicht steh' ich dem übergewaltigen Aias. |
|
οὔ τοι ἐγὼν ἔρριγα μάχην οὐδὲ κτύπον ἵππων· ἀλλ' αἰεί τε Διὸς κρείσσων νόος αἰγιόχοιο, ὅς τε καὶ ἄλκιμον ἄνδρα φοβεῖ καὶ ἀφείλετο νίκην ῥηιδίως, ὁτὲ δ' αὐτὸς ἐποτρύνει μαχέσασθαι. ἀλλ' ἄγε δεῦρο πέπον, παρ' ἔμ' ἵστασο καὶ ἴδε ἔργον, |
Niemals traun erschreckt mich die Schlacht und das Stampfen der Rosse! Aber mächtiger stets ist Zeus' des Donnerers Ratschluss: Der auch den tapferen Kämpfer verscheucht, und den Sieg ihm entwendet, Sonder Müh; dann wieder ihn selbst antreibt zum Gefechte. Aber wohlan, tritt näher, mein Freund, und schaue mein Tun an: |
|
ἠὲ πανημέριος κακὸς ἔσσομαι, ὡς ἀγορεύεις, ἦ τινα καὶ Δαναῶν ἀλκῆς μάλα περ μεμαῶτα σχήσω ἀμυνέμεναι περὶ Πατρόκλοιο θανόντος. Ὣς εἰπὼν Τρώεσσιν ἐκέκλετο μακρὸν ἀύσας· Τρῶες καὶ Λύκιοι καὶ Δάρδανοι ἀγχιμαχηταί, |
Ob ich verzagt erscheine den ganzen Tag, wie du redest; Ob auch der Danaer manchen, wie heftiger Mut ihn entflammet, Hemmen ich werde vom Kampf um den hingesunknen Patroklos! Dieses gesagt, ermahnt' er mit lautem Rufe die Troer: Troer, und Lykier ihr, und Dardaner, Kämpfer der Nähe, |
|
ἀνέρες ἔστε φίλοι, μνήσασθε δὲ θούριδος ἀλκῆς, ὄφρ' ἂν ἐγὼν Ἀχιλῆος ἀμύμονος ἔντεα δύω καλά, τὰ Πατρόκλοιο βίην ἐνάριξα κατακτάς. Ὣς ἄρα φωνήσας ἀπέβη κορυθαίολος Ἕκτωρ δηίου ἐκ πολέμοιο· θέων δ' ἐκίχανεν ἑταίρους |
Seid nun Männer, o Freund', und gedenkt des stürmenden Mutes; Bis ich selbst in Achilleus' des Göttlichen Waffen mich hülle, Köstliche, die von Patroklos' vertilgeter Kraft ich erbeutet. Also rief und enteilte der helmumflatterte Hektor Aus der erbitterten Schlacht, und erreicht' im Lauf die Genossen |
|
ὦκα μάλ' οὔ πω τῆλε ποσὶ κραιπνοῖσι μετασπών, οἳ προτὶ ἄστυ φέρον κλυτὰ τεύχεα Πηλείωνος. στὰς δ' ἀπάνευθε μάχης πολυδακρύου ἔντε' ἄμειβεν· ἤτοι ὃ μὲν τὰ ἃ δῶκε φέρειν προτὶ Ἴλιον ἱρὴν Τρωσὶ φιλοπτολέμοισιν, ὃ δ' ἄμβροτα τεύχεα δῦνε |
Bald, nicht ferne davon, mit hurtigen Füßen verfolgend,
Welche zur Stadt hintrugen Achilleus' prangende Rüstung. Jetzo gewandt vom Jammer der Feldschlacht, tauscht' er die Waffen; Gab dann seine zu tragen in Ilios' heilige Feste Troias kriegrischen Söhnen, und zog die unsterbliche Wehr an, |
|
Πηλείδεω Ἀχιλῆος ἅ οἱ θεοὶ οὐρανίωνες πατρὶ φίλῳ ἔπορον· ὃ δ' ἄρα ᾧ παιδὶ ὄπασσε γηράς· ἀλλ' οὐχ υἱὸς ἐν ἔντεσι πατρὸς ἐγήρα. Τὸν δ' ὡς οὖν ἀπάνευθεν ἴδεν νεφεληγερέτα Ζεὺς τεύχεσι Πηλείδαο κορυσσόμενον θείοιο, |
Sein des Peleiden Achilleus, die göttliche Uranionen
Peleus dem Vater geschenkt; der reichte sie wieder dem Sohne, Altend; doch nicht der Sohn ward alt in den Waffen des Vaters. Als so entfernt ihn sahe der Herrscher im Donnergewölk Zeus, Wie er Achilleus' Waffen, des Göttergleichen, sich anzog; |
|
κινήσας ῥα κάρη προτὶ ὃν μυθήσατο θυμόν· ἆ δείλ' οὐδέ τί τοι θάνατος καταθύμιός ἐστιν ὃς δή τοι σχεδὸν εἶσι· σὺ δ' ἄμβροτα τεύχεα δύνεις ἀνδρὸς ἀριστῆος, τόν τε τρομέουσι καὶ ἄλλοι· τοῦ δὴ ἑταῖρον ἔπεφνες ἐνηέα τε κρατερόν τε, |
Ernst bewegt' er das Haupt, und sprach in der Tiefe des Herzens: Armer, ach! kein Todesgedank' umschwebt dir die Seele; Und schon nahet er dir! Du zeuchst die unsterbliche Wehr an, Sein des erhabenen Mannes, vor dem auch andere zittern! Ihm den Genossen erschlugst du, so sanftgesinnt, und so tapfer; |
|
τεύχεα δ' οὐ κατὰ κόσμον ἀπὸ κρατός τε καὶ ὤμων εἵλευ· ἀτάρ τοι νῦν γε μέγα κράτος ἐγγυαλίξω, τῶν ποινὴν ὅ τοι οὔ τι μάχης ἐκνοστήσαντι δέξεται Ἀνδρομάχη κλυτὰ τεύχεα Πηλείωνος. Ἦ καὶ κυανέῃσιν ἐπ' ὀφρύσι νεῦσε Κρονίων. |
Auch die Wehr, nicht der Ordnung gemäß, vom Haupt ihm und Schultern Raubtest du! Dennoch will ich dir jetzt Siegsehre verleihen, Des zum Vergelt, weil nicht dir Kehrenden aus dem Gefechte Grüßend Andromache löst die gepriesene Wehr des Achilleus! Also sprach, und winkte mit schwärzlichen Brauen Kronion. |
|
Ἕκτορι δ' ἥρμοσε τεύχε' ἐπὶ χροί, δῦ δέ μιν Ἄρης δεινὸς ἐνυάλιος, πλῆσθεν δ' ἄρα οἱ μέλε' ἐντὸς ἀλκῆς καὶ σθένεος· μετὰ δὲ κλειτοὺς ἐπικούρους βῆ ῥα μέγα ἰάχων· ἰνδάλλετο δέ σφισι πᾶσι τεύχεσι λαμπόμενος μεγαθύμου Πηλείωνος. |
Hektors Leib umschlossen die Rüstungen; stürmend durchdrang ihn Ares' kriegrischer Geist, und innerlich strotzten die Glieder Ihm voll Kraft und Gewalt. Zu den rühmlichen Bundesgenossen Ging er mit lautem Geschrei; und allen nun schien er vergleichbar, Leuchtend im Waffenschmuck, dem erhabenen Peleionen. |
|
ὄτρυνεν δὲ ἕκαστον ἐποιχόμενος ἐπέεσσι Μέσθλην τε Γλαῦκόν τε Μέδοντά τε Θερσίλοχόν τε Ἀστεροπαῖόν τε Δεισήνορά θ' Ἱππόθοόν τε Φόρκυν τε Χρομίον τε καὶ Ἔννομον οἰωνιστήν· τοὺς ὅ γ' ἐποτρύνων ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· |
Rings das Gedräng' umwandelnd, ermuntert' er jeden mit Worten: Mesthles dort, und Glaukos, Thersilochos auch, und Medon, Auch Deisenor, Hippothoos auch, und Asteropaios, Chromios auch, und Phorkys, und Eunomos, kundig der Vögel; Alle sie trieb er zum Kampf, und sprach die geflügelten Worte: |
|
κέκλυτε μυρία φῦλα περικτιόνων ἐπικούρων· οὐ γὰρ ἐγὼ πληθὺν διζήμενος οὐδὲ χατίζων ἐνθάδ' ἀφ' ὑμετέρων πολίων ἤγειρα ἕκαστον, ἀλλ' ἵνα μοι Τρώων ἀλόχους καὶ νήπια τέκνα προφρονέως ῥύοισθε φιλοπτολέμων ὑπ' Ἀχαιῶν. |
Hört, unzählbare Stämm' umwohnender Bundesgenossen! Nicht weil Menge des Volks ich verlangete, oder entbehrte, Hab' ich rings euch daher aus eueren Städten versammelt; Nein, dass Troias Weiber und noch unmündige Kinder Freudiges Muts ihr schirmtet vor Argos' kriegrischen Völkern. |
|
τὰ φρονέων δώροισι κατατρύχω καὶ ἐδωδῇ λαούς, ὑμέτερον δὲ ἑκάστου θυμὸν ἀέξω. τώ τις νῦν ἰθὺς τετραμμένος ἢ ἀπολέσθω ἠὲ σαωθήτω· ἣ γὰρ πολέμου ὀαριστύς. ὃς δέ κε Πάτροκλον καὶ τεθνηῶτά περ ἔμπης |
Also gesinnt, erschöpf' ich durch Kriegessteuer und Speise Unser Volk, und streb' euch allen das Herz zu ermuntern. Drum nun grade hinein euch gewandt, und entweder gestorben, Oder Heil euch erkämpft! denn das ist der Wandel des Krieges! Doch wer mir Patroklos, auch nur den Erschlagenen, jetzo |
|
Τρῶας ἐς ἱπποδάμους ἐρύσῃ, εἴξῃ δέ οἱ Αἴας, ἥμισυ τῷ ἐνάρων ἀποδάσσομαι, ἥμισυ δ' αὐτὸς ἕξω ἐγώ· τὸ δέ οἱ κλέος ἔσσεται ὅσσον ἐμοί περ. Ὣς ἔφαθ', οἳ δ' ἰθὺς Δαναῶν βρίσαντες ἔβησαν δούρατ' ἀνασχόμενοι· μάλα δέ σφισιν ἔλπετο θυμὸς |
Her zu Troias Reisigen zieht, und Aias zurückdrängt;
Dem erteil' ich die Hälfte der Beut', und die Hälfte behalt' ich
Selbst mir: dann ist der Ruhm ihm verherrlichet, gleichwie der meine. Jener sprach's; und gerad' in die Danaer drangen sie machtvoll, Alle die Lanzen erhöht, und getrost im Herzen von Hoffnung, |
|
νεκρὸν ὑπ' Αἴαντος ἐρύειν Τελαμωνιάδαο νήπιοι· ἦ τε πολέσσιν ἐπ' αὐτῷ θυμὸν ἀπηύρα. καὶ τότ' ἄρ' Αἴας εἶπε βοὴν ἀγαθὸν Μενέλαον· ὦ πέπον ὦ Μενέλαε διοτρεφὲς οὐκέτι νῶι ἔλπομαι αὐτώ περ νοστησέμεν ἐκ πολέμοιο. |
Herzuziehn den Toten vom Telamonier Aias: Törichte! Vielen umher auf dem Leichnam raubt' er das Leben. Jetzo wandte sich Aias zum Rufer im Streit Menelaos: Trautester, o Menelaos, du Göttlicher! nimmer, erwart' ich, Freuen wir noch uns selber der Heimkehr aus dem Gefechte! |
|
οὔ τι τόσον νέκυος περιδείδια Πατρόκλοιο, ὅς κε τάχα Τρώων κορέει κύνας ἠδ' οἰωνούς, ὅσσον ἐμῇ κεφαλῇ περιδείδια μή τι πάθῃσι, καὶ σῇ, ἐπεὶ πολέμοιο νέφος περὶ πάντα καλύπτει Ἕκτωρ, ἡμῖν δ' αὖτ' ἀναφαίνεται αἰπὺς ὄλεθρος. |
Nicht so sehr noch sorg' ich um unseren toten Patroklos, Der bald sättigen muss der Troer Hund' und Gevögel; Als um mein eigenes Haupt ich besorgt bin, was es betreffe, Und um deins! da des Krieges Gewölk rings alles umdunkelt, Hektor; und uns mit Schrecken erscheint das nahe Verderben! |
|
ἀλλ' ἄγ' ἀριστῆας Δαναῶν κάλει, ἤν τις ἀκούσῃ. Ὣς ἔφατ', οὐδ' ἀπίθησε βοὴν ἀγαθὸς Μενέλαος, ἤυσεν δὲ διαπρύσιον Δαναοῖσι γεγωνώς· ὦ φίλοι Ἀργείων ἡγήτορες ἠδὲ μέδοντες οἵ τε παρ' Ἀτρείδῃς Ἀγαμέμνονι καὶ Μενελάῳ |
Auf denn, und rufe den Helden der Danaer, ob man es höre. Sprach's; und willig gehorchte der Rufer im Streit Menelaos; Laut erscholl sein durchdringender Ruf in das Heer der Achaier: Freunde, des Volks von Argos erhabene Fürsten und Pfleger, Die ihr um Atreus' Söhn' Agamemnon und Menelaos |
|
δήμια πίνουσιν καὶ σημαίνουσιν ἕκαστος λαοῖς· ἐκ δὲ Διὸς τιμὴ καὶ κῦδος ὀπηδεῖ. ἀργαλέον δέ μοί ἐστι διασκοπιᾶσθαι ἕκαστον ἡγεμόνων· τόσση γὰρ ἔρις πολέμοιο δέδηεν· ἀλλά τις αὐτὸς ἴτω, νεμεσιζέσθω δ' ἐνὶ θυμῷ |
Trinkt vom Weine des Volks, und Gebot austeilet, ein jeder Seiner Schar; da Zeus ihn mit Ruhm und Ehre verherrlicht! Doch mir ist's unmöglich herauszuspähen die Führer Jeden im Volk; zu heftig entbrannt ist die Flamme des Krieges! Komme denn jeder von selbst, und fühle die Schmach in der Seele, |
|
Πάτροκλον Τρῳῇσι κυσὶν μέλπηθρα γενέσθαι. Ὣς ἔφατ', ὀξὺ δ' ἄκουσεν Ὀιλῆος ταχὺς Αἴας· πρῶτος δ' ἀντίος ἦλθε θέων ἀνὰ δηιοτῆτα, τὸν δὲ μετ' Ἰδομενεὺς καὶ ὀπάων Ἰδομενῆος Μηριόνης ἀτάλαντος Ἐνυαλίῳ ἀνδρειφόντῃ. |
Dass Patroklos liege, den troischen Hunden ein Labsal! Jener sprach's; wohl hört' ihn der schnelle Sohn des Oileus. Dieser zuerst nun nahte, die Schlacht in Eile durchrennend; Dann Idomeneus selbst, und Idomeneus' Kriegsgenoss auch, Held Meriones, gleich dem männermordenden Ares. |
|
τῶν δ' ἄλλων τίς κεν ᾗσι φρεσὶν οὐνόματ' εἴποι, ὅσσοι δὴ μετόπισθε μάχην ἤγειραν Ἀχαιῶν; Τρῶες δὲ προὔτυψαν ἀολλέες· ἦρχε δ' ἄρ' Ἕκτωρ. ὡς δ' ὅτ' ἐπὶ προχοῇσι διιπετέος ποταμοῖο βέβρυχεν μέγα κῦμα ποτὶ ῥόον, ἀμφὶ δέ τ' ἄκραι |
Doch der anderen Namen wer könnt' im Geiste sie nennen, Alle die jetzt nachfolgend die Schlacht der Achaier erweckten. Vor nun drangen die Troer mit Heerskraft, folgend dem Hektor. Wie wenn laut an der Mündung des himmelentsprossenen Stromes Braust die gewaltige Flut, die heranwogt; rings dann die äußern |
|
ἠιόνες βοόωσιν ἐρευγομένης ἁλὸς ἔξω, τόσσῃ ἄρα Τρῶες ἰαχῇ ἴσαν. αὐτὰρ Ἀχαιοὶ ἕστασαν ἀμφὶ Μενοιτιάδῃ ἕνα θυμὸν ἔχοντες φραχθέντες σάκεσιν χαλκήρεσιν· ἀμφὶ δ' ἄρά σφι λαμπρῇσιν κορύθεσσι Κρονίων ἠέρα πολλὴν |
Felsengestad' auftosen, mit weithin spritzendem Salzschaum:
Solch ein Getön der Troer erscholl nun. Doch die Achaier Standen fest um Menoitios' Sohn, einmütiges Herzens; Und erzstarrende Schild' umzäunten sie. Ihnen umher nun Über die leuchtenden Helme verbreitete nächtliches Dunkel |
|
χεῦ', ἐπεὶ οὐδὲ Μενοιτιάδην ἔχθαιρε πάρος γε, ὄφρα ζωὸς ἐὼν θεράπων ἦν Αἰακίδαο· μίσησεν δ' ἄρα μιν δηίων κυσὶ κύρμα γενέσθαι Τρῳῇσιν· τὼ καί οἱ ἀμυνέμεν ὦρσεν ἑταίρους. Ὦσαν δὲ πρότεροι Τρῶες ἑλίκωπας Ἀχαιούς· |
Zeus: nie hatt' er zuvor Menoitios' Sohn ja gehasset, Weil er lebt', ein Genoss des aiakidischen Renners; Auch ein Greuel ihm war's, dass troischen Hunden zum Raube Läge der Held; drum ihm zur Verteidigung sandt' er die Freunde. Troias' Söhn' jetzt drängten die freudigen Krieger Achaias, |
|
νεκρὸν δὲ προλιπόντες ὑπέτρεσαν, οὐδέ τιν' αὐτῶν Τρῶες ὑπέρθυμοι ἕλον ἔγχεσιν ἱέμενοί περ, ἀλλὰ νέκυν ἐρύοντο· μίνυνθα δὲ καὶ τοῦ Ἀχαιοὶ μέλλον ἀπέσσεσθαι· μάλα γάρ σφεας ὦκ' ἐλέλιξεν Αἴας, ὃς περὶ μὲν εἶδος, περὶ δ' ἔργα τέτυκτο |
Dass von der Leiche hinweg sie entzitterten; aber auch keinen Mordet' ein Speer der Troer, wie heftiges Muts sie auch strebten. Doch sie zogen den Toten, allein nur wenig entfernt ihm Sollten die Danaer sein; denn sogleich hatt' alle gewendet Aias, der hoch an Gestalt, und hoch an Taten hervorschien |
|
τῶν ἄλλων Δαναῶν μετ' ἀμύμονα Πηλείωνα. ἴθυσεν δὲ διὰ προμάχων συὶ εἴκελος ἀλκὴν καπρίῳ, ὅς τ' ἐν ὄρεσσι κύνας θαλερούς τ' αἰζηοὺς ῥηιδίως ἐκέδασσεν, ἑλιξάμενος διὰ βήσσας· ὣς υἱὸς Τελαμῶνος ἀγαυοῦ φαίδιμος Αἴας |
Rings im Danaervolk, nach dem tadellosen Achilleus.
Grad' andrang er durchs Vordergefecht, wie ein trotzender Eber Einbricht, der im Gebirge die Hund' und die rüstigen Jäger Leicht auseinander zerstreut, durch die waldigen Tale sich wendend: So des herrlichen Telamons Sohn, der strahlende Aias, |
|
ῥεῖα μετεισάμενος Τρώων ἐκέδασσε φάλαγγας οἳ περὶ Πατρόκλῳ βέβασαν, φρόνεον δὲ μάλιστα ἄστυ πότι σφέτερον ἐρύειν καὶ κῦδος ἀρέσθαι. Ἤτοι τὸν Λήθοιο Πελασγοῦ φαίδιμος υἱὸς Ἱππόθοος ποδὸς ἕλκε κατὰ κρατερὴν ὑσμίνην |
Leicht, hinein sich stürzend, zerstreut' er der Troer Geschwader, Welche rings Patroklos umwandelten, gieriges Herzens, Ihn zur eigenen Feste zu ziehn, und Ruhm zu gewinnen. Siehe Hippothoos nun, der Sohn des pelasgischen Lethos, Zog am Fuß ihn hinweg durch schreckliches Waffengetümmel; |
|
δησάμενος τελαμῶνι παρὰ σφυρὸν ἀμφὶ τένοντας Ἕκτορι καὶ Τρώεσσι χαριζόμενος· τάχα δ' αὐτῷ ἦλθε κακόν, τό οἱ οὔ τις ἐρύκακεν ἱεμένων περ. τὸν δ' υἱὸς Τελαμῶνος ἐπαίξας δι' ὁμίλου πλῆξ' αὐτοσχεδίην κυνέης διὰ χαλκοπαρῄου· |
Denn er umband mit dem Riemen die Sehnen ihm unten am Knöchel, Hektorn und den Troern gefällig zu sein; doch sofort ihm Nahte das Weh, dem ihn keiner entriss der strebenden Freunde. Denn der Telamonide, dahergestürmt durch den Aufruhr, Schlug ihm nahe den Speer durch des Helms erzwangige Kuppel; |
|
ἤρικε δ' ἱπποδάσεια κόρυς περὶ δουρὸς ἀκωκῇ πληγεῖσ’ ἔγχεί τε μεγάλῳ καὶ χειρὶ παχείῃ, ἐγκέφαλος δὲ παρ' αὐλὸν ἀνέδραμεν ἐξ ὠτειλῆς αἱματόεις· τοῦ δ' αὖθι λύθη μένος, ἐκ δ' ἄρα χειρῶν Πατρόκλοιο πόδα μεγαλήτορος ἧκε χαμᾶζε |
Und es zerbarst der umflatterte Helm um die Schärfe des Speeres, Durchgehaun von der mächtigen Lanz' und der nervigen Rechte; Und das Gehirn entspritzt' an der Röhre des Speers aus der Wunde Blutig hervor: schnell lösten die Kräfte sich; und aus den Händen
Ließ er Patroklos' Fuß des Hochgesinnten zur Erd' hin |
|
κεῖσθαι· ὃ δ' ἄγχ' αὐτοῖο πέσε πρηνὴς ἐπὶ νεκρῷ τῆλ' ἀπὸ Λαρίσης ἐριβώλακος, οὐδὲ τοκεῦσι θρέπτρα φίλοις ἀπέδωκε, μινυνθάδιος δέ οἱ αἰὼν ἔπλεθ' ὑπ' Αἴαντος μεγαθύμου δουρὶ δαμέντι. Ἕκτωρ δ' αὖτ' Αἴαντος ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ· |
Sinken; und nah ihm sank er auch selbst vorwärts auf den Leichnam, Weit entfernt von Larissa, der scholligen; aber den Eltern Lohnet' er nicht die Pflege; denn kurz nur blühte das Leben Ihm, da vor Aias Speer, des mutigen Helden, er hinsank. Hektor zielt' auf Aias, und warf die blinkende Lanze. |
|
ἀλλ' ὃ μὲν ἄντα ἰδὼν ἠλεύατο χάλκεον ἔγχος τυτθόν· ὃ δὲ Σχεδίον μεγαθύμου Ἰφίτου υἱὸν Φωκήων ὄχ' ἄριστον, ὃς ἐν κλειτῷ Πανοπῆι οἰκία ναιετάασκε πολέσσ’ ἄνδρεσσιν ἀνάσσων, τὸν βάλ' ὑπὸ κληῖδα μέσην· διὰ δ' ἀμπερὲς ἄκρη |
Zwar er selbst vorschauend vermied den ehernen Wurfspieß, Kaum; doch Schedios traf er, den Iphitos' Stärke gezeuget, Ihn des phokaiischen Volkes Gewaltigsten, der in der edlen Panopeus' Häuser bewohnt', und viel der Männer beherrschte: Mitten am Schlüsselbein erzielt' er ihn, dass ihn durchbohrend |
|
αἰχμὴ χαλκείη παρὰ νείατον ὦμον ἀνέσχε· δούπησεν δὲ πεσών, ἀράβησε δὲ τεύχε' ἐπ' αὐτῷ. Αἴας δ' αὖ Φόρκυνα δαίφρονα Φαίνοπος υἱὸν Ἱπποθόῳ περιβάντα μέσην κατὰ γαστέρα τύψε· ῥῆξε δὲ θώρηκος γύαλον, διὰ δ' ἔντερα χαλκὸς |
Scharf die eherne Spitz' an der oberen Schulter hervordrang; Dumpf hinkracht' er im Fall, und es rasselten um ihn die Waffen. Aias genaht dem Phorkys, dem feurigen Sohne des Phainops, Der um Hippothoos kämpfte, durchstieß ihm den wölbenden Panzer,
Mitten am Bauch, dass schmetternd ins Eingeweid' ihm die Spitze |
|
ἤφυσ’· ὃ δ' ἐν κονίῃσι πεσὼν ἕλε γαῖαν ἀγοστῷ. χώρησαν δ' ὑπό τε πρόμαχοι καὶ φαίδιμος Ἕκτωρ· Ἀργεῖοι δὲ μέγα ἴαχον, ἐρύσαντο δὲ νεκροὺς Φόρκυν θ' Ἱππόθοόν τε, λύοντο δὲ τεύχε' ἀπ' ὤμων. Ἔνθά κεν αὖτε Τρῶες ἀρηιφίλων ὑπ' Ἀχαιῶν |
Taucht'; und er sank in den Staub, mit der Hand den Boden ergreifend. Rückwärts wichen die ersten des Kampfs, und der strahlende Hektor.
Doch laut schrien die Danaer auf, und entzogen die Toten, Phorkys zugleich und den edlen Hippothoos, raubten die Wehr dann. Bald nun wären die Troer vor Argos' kriegrischen Söhnen |
|
Ἴλιον εἰσανέβησαν ἀναλκείῃσι δαμέντες, Ἀργεῖοι δέ κε κῦδος ἕλον καὶ ὑπὲρ Διὸς αἶσαν κάρτει καὶ σθένει σφετέρῳ· ἀλλ' αὐτὸς Ἀπόλλων Αἰνείαν ὄτρυνε δέμας Περίφαντι ἐοικὼς κήρυκι πυτίδῃ, ὅς οἱ παρὰ πατρὶ γέροντι |
Ilios zugeflohn, durch Ohnmacht alle gebändigt; Und Ruhm hätten gewonnen die Danaer, gegen das Schicksal Zeus, durch eigene Kraft und Gewalt. Doch selber Apollon Trieb Aineias zum Kampf, dem Periphas ähnlich erscheinend, Epytos' Sohn, dem Herold, der ihm bei dem grauenden Vater |
|
κηρύσσων γήρασκε φίλα φρεσὶ μήδεα εἰδώς· τῷ μιν ἐεισάμενος προσέφη Διὸς υἱὸς Ἀπόλλων· Αἰνεία πῶς ἂν καὶ ὑπὲρ θεὸν εἰρύσσαισθε Ἴλιον αἰπεινήν; ὡς δὴ ἴδον ἀνέρας ἄλλους κάρτεί τε σθένεί τε πεποιθότας ἠνορέῃ τε |
Dienend dem Alter genaht, getreu und redliches Herzens:
Dessen Gestalt nachahmend, begann der Herrscher Apollon: O wie rettetet ihr, Aineias, gegen die Götter Ilios hohe Burg? wie ich andere Männer gesehen, Ihrer Kraft und Gewalt und männlichem Mute vertrauend, |
|
πλήθεί τε σφετέρῳ καὶ ὑπερδέα δῆμον ἔχοντας· ἡμῖν δὲ Ζεὺς μὲν πολὺ βούλεται ἢ Δαναοῖσι νίκην· ἀλλ' αὐτοὶ τρεῖτ' ἄσπετον οὐδὲ μάχεσθε. Ὣς ἔφατ', Αἰνείας δ' ἑκατηβόλον Ἀπόλλωνα ἔγνω ἐς ἄντα ἰδών, μέγα δ' Ἕκτορα εἶπε βοήσας· |
Und zahllosem Gefolge der furchtverachtenden Völker!
Uns gewähret ja Zeus weit günstiger, als den Achaiern, Siegesruhm; doch ihr selber entbebt scheu, ohne zu kämpfen! Sprach's; und Aineias erkannte den treffenden Phoibos Apollon, Schauend sein Angesicht, und sprach lautrufend zu Hektor: |
|
Ἕκτόρ τ' ἠδ' ἄλλοι Τρώων ἀγοὶ ἠδ' ἐπικούρων αἰδὼς μὲν νῦν ἧδε γ' ἀρηιφίλων ὑπ' Ἀχαιῶν Ἴλιον εἰσαναβῆναι ἀναλκείῃσι δαμέντας. ἀλλ' ἔτι γάρ τίς φησι θεῶν ἐμοὶ ἄγχι παραστὰς Ζῆν' ὕπατον μήστωρα μάχης ἐπιτάρροθον εἶναι· |
Hektor, und ihr der Troer Gewaltige, und der Genossen, Schande doch wäre das nun, vor Argos' kriegrischen Söhnen Ilios zuzufliehn, durch Ohnmacht alle gebändigt! Aber mir sagt auch zugleich ein Unsterblicher, neben mir stehend, Zeus der Herrscher der Welt sei unser Schirm in der Feldschlacht! |
|
τώ ῥ' ἰθὺς Δαναῶν ἴομεν, μηδ' οἵ γε ἕκηλοι Πάτροκλον νηυσὶν πελασαίατο τεθνηῶτα. Ὣς φάτο, καί ῥα πολὺ προμάχων ἐξάλμενος ἔστη· οἳ δ' ἐλελίχθησαν καὶ ἐναντίοι ἔσταν Ἀχαιῶν. ἔνθ' αὖτ' Αἰνείας Λειώκριτον οὔτασε δουρὶ |
Drum gradan in der Danaer Heer! nicht müssen sie ruhig Dort den Schiffen sich nahn mit dem Leichnam ihres Patroklos! Sprach's; und weit vorspringend den vordersten, stand er zum Kampfe. Jene nun wandten die Stirn', und begegneten kühn den Achaiern. Doch Aineias durchstach den Leiokritos dort mit der Lanze, |
|
υἱὸν Ἀρίσβαντος Λυκομήδεος ἐσθλὸν ἑταῖρον. τὸν δὲ πεσόντ' ἐλέησεν ἀρηίφιλος Λυκομήδης, στῆ δὲ μάλ' ἐγγὺς ἰών, καὶ ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ, καὶ βάλεν Ἱππασίδην Ἀπισάονα ποιμένα λαῶν ἧπαρ ὑπὸ πραπίδων, εἶθαρ δ' ὑπὸ γούνατ' ἔλυσεν, |
Ihn des Arisbas' Sohn, Lykomedes' edlen Genossen.
Seinen Fall betraurte der streitbare Held Lykomedes; Nah ihm trat er hinan, und schoss die blinkende Lanze; Sieh und Hippasos' Sohne, dem Hirten des Volks Apisaon, Fuhr in die Leber das Erz, und löst' ihm die strebenden Kniee: |
|
ὅς ῥ' ἐκ Παιονίης ἐριβώλακος εἰληλούθει, καὶ δὲ μετ' Ἀστεροπαῖον ἀριστεύεσκε μάχεσθαι. Τὸν δὲ πεσόντ' ἐλέησεν ἀρήιος Ἀστεροπαῖος, ἴθυσεν δὲ καὶ ὃ πρόφρων Δαναοῖσι μάχεσθαι· ἀλλ' οὔ πως ἔτι εἶχε· σάκεσσι γὰρ ἔρχατο πάντῃ |
Der aus Paionia kam, dem Land' hochscholliger Äcker,
Und nach Asteropaios der Tapferste kämpft' in der Heerschar. Seinen Fall betraurte der kriegrische Asteropaios; Gradan drang nun auch dieser zum Kampf mit den Söhnen Achaias; Aber umsonst: denn rings mit geschlossenen Schilden umzäunet, |
|
ἑσταότες περὶ Πατρόκλῳ, πρὸ δὲ δούρατ' ἔχοντο. Αἴας γὰρ μάλα πάντας ἐπῴχετο πολλὰ κελεύων· οὔτέ τιν' ἐξοπίσω νεκροῦ χάζεσθαι ἀνώγει οὔτέ τινα προμάχεσθαι Ἀχαιῶν ἔξοχον ἄλλων, ἀλλὰ μάλ' ἀμφ' αὐτῷ βεβάμεν, σχεδόθεν δὲ μάχεσθαι. |
Standen sie all' um Patroklos, gestreckt die ragenden Lanzen. Aias stets geschäftig umeilte sie, vieles ermahnend: Weder zurück von dem Toten gestattet' er einem zu weichen, Weder hervorzudringen zum Kampf vor den andern Achaiern; Sondern dicht zu umwandeln die Leich', und nahe zu kämpfen. |
|
ὣς Αἴας ἐπέτελλε πελώριος, αἵματι δὲ χθὼν δεύετο πορφυρέῳ, τοὶ δ' ἀγχιστῖνοι ἔπιπτον νεκροὶ ὁμοῦ Τρώων καὶ ὑπερμενέων ἐπικούρων καὶ Δαναῶν· οὐδ' οἳ γὰρ ἀναιμωτί γε μάχοντο, παυρότεροι δὲ πολὺ φθίνυθον· μέμνηντο γὰρ αἰεὶ |
Also gebot dort Aias, der Mächtige; ringsum gerötet Floss die Erde von Blut, und es taumelten übereinander Tote zugleich der Troer und mutigen Bundesgenossen, Danaer auch; nicht gingen sie ohne Blut aus dem Kampfe; Doch viel weniger sanken sie hin: denn sie dachten beständig, |
|
ἀλλήλοις ἀν' ὅμιλον ἀλεξέμεναι φόνον αἰπύν. Ὣς οἳ μὲν μάρναντο δέμας πυρός, οὐδέ κε φαίης οὔτέ ποτ' ἠέλιον σῶν ἔμμεναι οὔτε σελήνην· ἠέρι γὰρ κατέχοντο μάχης ἐπί θ' ὅσσον ἄριστοι ἕστασαν ἀμφὶ Μενοιτιάδῃ κατατεθνηῶτι. |
Sich im Gedräng' einander den schrecklichen Mord zu entfernen. So dort tobten wie Feuer die Kämpfenden. Keiner erkannt' jetzt, Ob am Himmel die Sonn' unversehrt sei, oder der Mond noch. Denn von Dunkel umhüllt im Gefecht dort waren die Tapfern, Welche Menoitios' Sohn den Erschlagenen rings umstanden. |
|
οἳ δ' ἄλλοι Τρῶες καὶ ἐυκνήμιδες Ἀχαιοὶ εὔκηλοι πολέμιζον ὑπ' αἰθέρι, πέπτατο δ' αὐγὴ ἠελίου ὀξεῖα, νέφος δ' οὐ φαίνετο πάσης γαίης οὐδ' ὀρέων· μεταπαυόμενοι δὲ μάχοντο ἀλλήλων ἀλεείνοντες βέλεα στονόεντα |
Doch die anderen Troer und erzumschienten Achaier
Stritten frei in der Helle des Tags; denn es strahlete ringsum Brennender Sonnenschein, und Gewölk beschattete nirgends Weder Feld noch Gebirg'. Auch pflegten sie oft vom Gefechte Auszuruhn, vermeidend die bitteren Todesgeschosse, |
|
πολλὸν ἀφεσταότες. τοὶ δ' ἐν μέσῳ ἄλγε' ἔπασχον ἠέρι καὶ πολέμῳ, τείροντο δὲ νηλέι χαλκῷ ὅσσοι ἄριστοι ἔσαν· δύο δ' οὔ πω φῶτε πεπύσθην ἀνέρε κυδαλίμω Θρασυμήδης Ἀντίλοχός τε Πατρόκλοιο θανόντος ἀμύμονος, ἀλλ' ἔτ' ἔφαντο |
Weit voneinander gestellt. Doch die Mittleren duldeten Jammer Dort im Dunkel und Kampf, und gequält vom grausamen Erze Waren die Helden gesamt. Nur zwei noch hörten den Ruf nicht, Beide gepriesene Männer, Antilochos und Trasymedes, Dass Patroklos sank, der Untadlige; sondern sie wähnten, |
|
ζωὸν ἐνὶ πρώτῳ ὁμάδῳ Τρώεσσι μάχεσθαι. τὼ δ' ἐπιοσσομένω θάνατον καὶ φύζαν ἑταίρων νόσφιν ἐμαρνάσθην, ἐπεὶ ὣς ἐπετέλλετο Νέστωρ ὀτρύνων πόλεμον δὲ μελαινάων ἀπὸ νηῶν. Τοῖς δὲ πανημερίοις ἔριδος μέγα νεῖκος ὀρώρει |
Dass noch lebend im Vordergewühl er die Troer bekämpfe. Aufmerksam verhütend den Tod und die Flucht der Genossen, Stritten sie fern in der Schlacht: denn so ermahnte sie Nestor, Als er zum Kampf sie entließ von den dunkelen Schiffen Achaias. Jene den ganzen Tag wetteiferten heftig in Mordlust, |
|
ἀργαλέης· καμάτῳ δὲ καὶ ἱδρῷ νωλεμὲς αἰεὶ γούνατά τε κνῆμαί τε πόδες θ' ὑπένερθεν ἑκάστου χεῖρές τ' ὀφθαλμοί τε παλάσσετο μαρναμένοιιν ἀμφ' ἀγαθὸν θεράποντα ποδώκεος Αἰακίδαο. ὡς δ' ὅτ' ἀνὴρ ταύροιο βοὸς μεγάλοιο βοείην |
Tobender stets; von Arbeit und triefendem Schweiße beständig Wurden die Knie' und die Schenkel und unteren Füße der Streiter,
Wurden die Händ' und die Augen im wütenden Kampfe besudelt, Um den edlen Genossen des aiakidischen Renners. Wie wenn ein Mann die Haut des gewaltigen Stiers von der Herde |
|
λαοῖσιν δώῃ τανύειν μεθύουσαν ἀλοιφῇ· δεξάμενοι δ' ἄρα τοί γε διαστάντες τανύουσι κυκλόσ’, ἄφαρ δέ τε ἰκμὰς ἔβη, δύνει δέ τ' ἀλοιφὴ πολλῶν ἑλκόντων, τάνυται δέ τε πᾶσα διὰ πρό· ὣς οἵ γ' ἔνθα καὶ ἔνθα νέκυν ὀλίγῃ ἐνὶ χώρῃ |
Auszudehnen den Seinigen gab, mit Fette getränket;
Sie nun nehmen die Haut, und ziehn, auseinander sich stellend, Rings, dass bald die Nässe verschwand, und die Fertigkeit eindringt, Wann so viel' ausrecken, und ganz umher sie gedehnt wird: Also zogen auch jene den Leichnam hiehin und dorthin, |
|
εἵλκεον ἀμφότεροι· μάλα δέ σφισιν ἔλπετο θυμὸς Τρωσὶν μὲν ἐρύειν προτὶ Ἴλιον, αὐτὰρ Ἀχαιοῖς νῆας ἔπι γλαφυράς· περὶ δ' αὐτοῦ μῶλος ὀρώρει ἄγριος· οὐδέ κ' Ἄρης λαοσσόος οὐδέ κ' Ἀθήνη τόν γε ἰδοῦσ’ ὀνόσαιτ', οὐδ' εἰ μάλα μιν χόλος ἵκοι· |
Stehend auf wenigem Raum; denn fest vertrauten die Männer, Troias, weg ihn zu führen gen Ilios, aber Achaias, Zu den gebogenen Schiffen; und ringsum tobte der Aufruhr Fürchterlich: selbst nicht Ares der Wüterich, oder Athene, Hätt' ihn schauend getadelt, wie sehr auch der Zorn sie entflammte. |
|
τοῖον Ζεὺς ἐπὶ Πατρόκλῳ ἀνδρῶν τε καὶ ἵππων ἤματι τῷ ἐτάνυσσε κακὸν πόνον· οὐδ' ἄρα πώ τι ᾔδεε Πάτροκλον τεθνηότα δῖος Ἀχιλλεύς· πολλὸν γὰρ ῥ' ἀπάνευθε νεῶν μάρναντο θοάων τείχει ὕπο Τρώων· τό μιν οὔ ποτε ἔλπετο θυμῷ |
So schuf Zeus um Patroklos den Männern dort und den Rossen Jenes Tags Arbeiten und Schrecknisse. Aber noch gar nichts Wusste vom Tod des Patroklos der göttergleiche Achilleus; Denn weit kämpften die Heer' entfernt von den hurtigen Schiffen, Unter der Mauer der Stadt. Drum hofft' er nimmer im Geiste, |
|
τεθνάμεν, ἀλλὰ ζωὸν ἐνιχριμφθέντα πύλῃσιν ἂψ ἀπονοστήσειν, ἐπεὶ οὐδὲ τὸ ἔλπετο πάμπαν ἐκπέρσειν πτολίεθρον ἄνευ ἕθεν, οὐδὲ σὺν αὐτῷ· πολλάκι γὰρ τό γε μητρὸς ἐπεύθετο νόσφιν ἀκούων, ἥ οἱ ἀπαγγέλλεσκε Διὸς μεγάλοιο νόημα. |
Tot ihn, sondern lebend, sobald er den Toren genahet, Wiederkehren zu sehn: denn das auch hofft' er mitnichten, Dass er die Stadt einnähme, nicht sonder ihn, noch ihm gesellt auch.
Oft ja vernahm er dies ingeheim von der göttlichen Mutter, Wann sie ihm enthüllte den Rat des großen Kronion; |
|
δὴ τότε γ' οὔ οἱ ἔειπε κακὸν τόσον ὅσσον ἐτύχθη μήτηρ, ὅττί ῥά οἱ πολὺ φίλτατος ὤλεθ' ἑταῖρος. Οἳ δ' αἰεὶ περὶ νεκρὸν ἀκαχμένα δούρατ' ἔχοντες νωλεμὲς ἐγχρίμπτοντο καὶ ἀλλήλους ἐνάριζον· ὧδε δέ τις εἴπεσκεν Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων· |
Doch auch dann verschwieg sie das Schreckliche, was ihm bevorstand, Mütterlich: dass ihm anjetzt der geliebteste sank der Genossen. Jene stets um den Toten die spitzigen Lanzen bewegend, Tobten zusammengedrängt, und würgten sich untereinander. So nun redete mancher der erzumschirmten Achaier: |
|
ὦ φίλοι οὐ μὰν ἧμιν ἐυκλεὲς ἀπονέεσθαι νῆας ἔπι γλαφυράς, ἀλλ' αὐτοῦ γαῖα μέλαινα πᾶσι χάνοι· τό κεν ἧμιν ἄφαρ πολὺ κέρδιον εἴη εἰ τοῦτον Τρώεσσι μεθήσομεν ἱπποδάμοισιν ἄστυ πότι σφέτερον ἐρύσαι καὶ κῦδος ἀρέσθαι. |
Freunde, fürwahr nicht folget der Ruhm uns, kehren wir jetzo Zu den geräumigen Schiffen! O nein, eh' schlinge der Erde Schwarzer Schlund uns hinab! Das wär' uns besser in Wahrheit; Als den hier zu verlassen den gaulbezähmenden Troern, Dass sie zur eigenen Stadt ihn ziehn, und Ruhm sich gewinnen!
|
|
Ὣς δέ τις αὖ Τρώων μεγαθύμων αὐδήσασκεν· ὦ φίλοι, εἰ καὶ μοῖρα παρ' ἀνέρι τῷδε δαμῆναι πάντας ὁμῶς, μή πώ τις ἐρωείτω πολέμοιο. Ὣς ἄρα τις εἴπεσκε, μένος δ' ὄρσασκεν ἑκάστου. ὣς οἳ μὲν μάρναντο, σιδήρειος δ' ὀρυμαγδὸς |
Also sprach auch mancher der übermütigen Troer:
Freund', und wär' uns bestimmt, bei diesem Manne zu sterben, Alle zugleich; doch nicht entziehe sich einer dem Kampfe! So dort redete mancher, den Mut des Genossen entflammend. Also bekämpften sich jen'; und eisernes dumpfes Geprassel |
|
χάλκεον οὐρανὸν ἷκε δι' αἰθέρος ἀτρυγέτοιο· ἵπποι δ' Αἰακίδαο μάχης ἀπάνευθεν ἐόντες κλαῖον, ἐπεὶ δὴ πρῶτα πυθέσθην ἡνιόχοιο ἐν κονίῃσι πεσόντος ὑφ' Ἕκτορος ἀνδροφόνοιο. ἦ μὰν Αὐτομέδων Διώρεος ἄλκιμος υἱὸς |
Scholl zum ehernen Himmel, des Aithers Wüste durchdringend. Aber Achilleus' Rosse, die abwärts standen dem Schlachtfeld, Weineten, als sie gehört, ihr Wagenlenker Patroklos Lieg' im Staube gestreckt von der Hand des mordenden Hektor. Ach Automedon zwar, der tapfere Sohn des Diores, |
|
πολλὰ μὲν ἂρ μάστιγι θοῇ ἐπεμαίετο θείνων, πολλὰ δὲ μειλιχίοισι προσηύδα, πολλὰ δ' ἀρειῇ· τὼ δ' οὔτ' ἂψ ἐπὶ νῆας ἐπὶ πλατὺν Ἑλλήσποντον ἠθελέτην ἰέναι οὔτ' ἐς πόλεμον μετ' Ἀχαιούς, ἀλλ' ὥς τε στήλη μένει ἔμπεδον, ἥ τ' ἐπὶ τύμβῳ |
Strebte sie oft mit der Geißel geschwungenem Schlag zu beflügeln, Oft mit schmeichelnden Worten ermahnet' er, oft auch mit Drohung; Doch nicht heim zu den Schiffen am breiten Hellespontos Wollten sie gehn, und nicht in die Feldschlacht zu den Achaiern: Sondern gleich der Säule, die unbewegt auf dem Hügel |
|
ἀνέρος ἑστήκῃ τεθνηότος ἠὲ γυναικός, ὣς μένον ἀσφαλέως περικαλλέα δίφρον ἔχοντες οὔδει ἐνισκίμψαντε καρήατα· δάκρυα δέ σφι θερμὰ κατὰ βλεφάρων χαμάδις ῥέε μυρομένοισιν ἡνιόχοιο πόθῳ· θαλερὴ δ' ἐμιαίνετο χαίτη |
Eines gestorbenen Mannes emporragt, oder des Weibes; Also standen sie fest, vor dem prangenden Sessel des Wagens, Beid' ihr Haupt fest auf den Boden gesenkt; und Tränen entflossen Heiß herab von den Wimpern der Traurenden, welche des Lenkers Dachten mit sehnendem Schmerz; auch sank die blühende Mähne |
|
ζεύγλης ἐξεριποῦσα παρὰ ζυγὸν ἀμφοτέρωθεν. Μυρομένω δ' ἄρα τώ γε ἰδὼν ἐλέησε Κρονίων, κινήσας δὲ κάρη προτὶ ὃν μυθήσατο θυμόν· ἆ δειλώ, τί σφῶι δόμεν Πηλῆι ἄνακτι θνητῷ, ὑμεῖς δ' ἐστὸν ἀγήρω τ' ἀθανάτω τε; |
Wallend hervor aus dem Ringe des Jochs, mit Staube besudelt. Mitleidsvoll nun sahe die Traurenden Zeus Kronion; Ernst bewegt' er das Haupt, und sprach in der Tiefe des Herzens: Arme, warum doch schenkten wir euch dem Könige Peleus, Ihm dem Sterblichen euch, unalternd beid' und unsterblich? |
|
ἦ ἵνα δυστήνοισι μετ' ἀνδράσιν ἄλγε' ἔχητον; οὐ μὲν γάρ τί πού ἐστιν ὀιζυρώτερον ἀνδρὸς πάντων, ὅσσά τε γαῖαν ἔπι πνείει τε καὶ ἕρπει. ἀλλ' οὐ μὰν ὑμῖν γε καὶ ἅρμασι δαιδαλέοισιν Ἕκτωρ Πριαμίδης ἐποχήσεται· οὐ γὰρ ἐάσω. |
Etwa dass Gram ihr ertrügt mit den unglückseligen Menschen? Denn kein anderes Wesen ist jammervoller auf Erden, Als der Mensch, von allem, was Leben haucht und sich reget. Aber umsonst hofft euch vor dem kunstreich prangenden Wagen Hektor, Priamos' Sohn, zu bändigen; nimmer gestatt' ich's! |
|
ἦ οὐχ ἅλις ὡς καὶ τεύχε' ἔχει καὶ ἐπεύχεται αὔτως; σφῶιν δ' ἐν γούνεσσι βαλῶ μένος ἠδ' ἐνὶ θυμῷ, ὄφρα καὶ Αὐτομέδοντα σαώσετον ἐκ πολέμοιο νῆας ἔπι γλαφυράς· ἔτι γάρ σφισι κῦδος ὀρέξω κτείνειν, εἰς ὅ κε νῆας ἐυσσέλμους ἀφίκωνται |
Nicht genug, dass die Waffen er hat, und eitel sich rühmet? Beiden Kraft in die Kniee gewähr' ich euch, und in die Herzen, Dass ihr Automedon auch erretten mögt aus der Feldschlacht, Zu den geräumigen Schiffen. Denn Ruhm noch schenk' ich den Troern, Niederzuhaun, bis sie nahn den schöngebordeten Schiffen, |
|
δύῃ τ' ἠέλιος καὶ ἐπὶ κνέφας ἱερὸν ἔλθῃ· Ὣς εἰπὼν ἵπποισιν ἐνέπνευσεν μένος ἠύ. τὼ δ' ἀπὸ χαιτάων κονίην οὖδας δὲ βαλόντε ῥίμφα φέρον θοὸν ἅρμα μετὰ Τρῶας καὶ Ἀχαιούς. τοῖσι δ' ἐπ' Αὐτομέδων μάχετ' ἀχνύμενός περ ἑταίρου |
Bis die Sonne sich senkt, und heiliges Dunkel heraufzieht. Jener sprich's, und die Rosse mit edeler Stärke beseelt' er. Beide, nachdem von den Mähnen zur Erde den Staub sie geschüttelt, Sprengten sie rasch mit dem Wagen in Troer hinein und Achaier. Aber Automedon kämpfte, betrübt zwar um den Genossen, |
|
ἵπποις ἀίσσων ὥς τ' αἰγυπιὸς μετὰ χῆνας· ῥέα μὲν γὰρ φεύγεσκεν ὑπ' ἐκ Τρώων ὀρυμαγδοῦ, ῥεῖα δ' ἐπαίξασκε πολὺν καθ' ὅμιλον ὀπάζων. ἀλλ' οὐχ ᾕρει φῶτας ὅτε σεύαιτο διώκειν· οὐ γάρ πως ἦν οἶον ἐόνθ' ἱερῷ ἐνὶ δίφρῳ |
Stürmend im Flug des Gespanns, wie ein Geier gestürzt in die Gänse: Leicht anitzt entfloh er zurück vor der Troer Getümmel, Leicht dann stürmt er hinein in die dichtesten Haufen verfolgend. Doch nicht mordet' er Männer, wann ungestüm er hinandrang. Denn ihm war's unmöglich, allein in dem heiligen Sessel, |
|
ἔγχει ἐφορμᾶσθαι καὶ ἐπίσχειν ὠκέας ἵππους. ὀψὲ δὲ δή μιν ἑταῖρος ἀνὴρ ἴδεν ὀφθαλμοῖσιν Ἀλκιμέδων υἱὸς Λαέρκεος Αἱμονίδαο· στῆ δ' ὄπιθεν δίφροιο καὶ Αὐτομέδοντα προσηύδα· Αὐτόμεδον, τίς τοί νυ θεῶν νηκερδέα βουλὴν |
Herzuschwingen die Lanz', und die hurtigen Rosse zu lenken. Endlich nunmehr erblickt' ihn Alkimedon dort mit den Augen, Sein Genoss, ein Sohn des Aimoniden Laerkes; Hinter den Wagen gestellt des Automedon, redet' er also: Welch ein Gott, Automedon, war's, der den nichtigen Vorsatz |
|
ἐν στήθεσσιν ἔθηκε, καὶ ἐξέλετο φρένας ἐσθλάς; οἷον πρὸς Τρῶας μάχεαι πρώτῳ ἐν ὁμίλῳ μοῦνος· ἀτάρ τοι ἑταῖρος ἀπέκτατο, τεύχεα δ' Ἕκτωρ αὐτὸς ἔχων ὤμοισιν ἀγάλλεται Αἰακίδαο. Τὸν δ' αὖτ' Αὐτομέδων προσέφη Διώρεος υἱός· |
Dir in die Seele gelegt, und entwand die gute Besinnung? Dass du so die Troer bekämpfst im Vordergetümmel, Einzeln, da tot der Genoss dir hinsank, und mit Achilleus' Rüstungen Hektor nun selbst die Schulter geschmückt einherprangt! Aber Automedon sprach, Diores' Sohn, ihm erwidernd: |
|
Ἀλκίμεδον τίς γάρ τοι Ἀχαιῶν ἄλλος ὁμοῖος ἵππων ἀθανάτων ἐχέμεν δμῆσίν τε μένος τε, εἰ μὴ Πάτροκλος θεόφιν μήστωρ ἀτάλαντος ζωὸς ἐών; νῦν αὖ θάνατος καὶ μοῖρα κιχάνει. ἀλλὰ σὺ μὲν μάστιγα καὶ ἡνία σιγαλόεντα |
Wer doch, Alkimedon, weiß gleich dir von allen Achaiern, Dieser unsterblichen Ross' unbändigen Mut zu bezähmen; Außer Patroklos selbst, den Himmlischen ähnlich an Weisheit, Weil er lebt'? jetzt aber ereilet' ihn Tod und Verhängnis. Auf denn, die Geißel sofort und die purpurschimmernden Zügel |
|
δέξαι, ἐγὼ δ' ἵππων ἀποβήσομαι, ὄφρα μάχωμαι. Ὣς ἔφατ', Ἀλκιμέδων δὲ βοηθόον ἅρμ' ἐπορούσας καρπαλίμως μάστιγα καὶ ἡνία λάζετο χερσίν, Αὐτομέδων δ' ἀπόρουσε· νόησε δὲ φαίδιμος Ἕκτωρ, αὐτίκα δ' Αἰνείαν προσεφώνεεν ἐγγὺς ἐόντα· |
Nimm; ich selbst verlasse die Ross', und warte des Kampfes. Sprach's; und Alkimedon stracks in den rüstigen Wagen sich schwingend Fasste die Geißel geschwind' und das schöne Gezäum in die Hände. Aber dem Sessel entsprang Automedon. Diesen bemerkt' jetzt Hektor, und redete schnell zu Aineias, der ihm genaht war: |
|
Αἰνεία Τρώων βουληφόρε χαλκοχιτώνων ἵππω τώδ' ἐνόησα ποδώκεος Αἰακίδαο ἐς πόλεμον προφανέντε σὺν ἡνιόχοισι κακοῖσι· τώ κεν ἐελποίμην αἱρησέμεν, εἰ σύ γε θυμῷ σῷ ἐθέλεις, ἐπεὶ οὐκ ἂν ἐφορμηθέντε γε νῶι |
Edler Fürst, Aineias, der erzumpanzerten Troer,
Schau, dort seh' ich die Rosse des aiakidischen Renners Wild in die Schlacht versprengen mit sehr unkriegrischen Lenkern. Darum hoff' ich beinah', wir nehmen sie, wenn du nur selber Solches begehrst: denn nimmer, sobald wir beide bestürmen, |
|
τλαῖεν ἐναντίβιον στάντες μαχέσασθαι Ἄρηι. Ὣς ἔφατ', οὐδ' ἀπίθησεν ἐὺς πάις Ἀγχίσαο. τὼ δ' ἰθὺς βήτην βοέῃς εἰλυμένω ὤμους αὔῃσι στερεῇσι· πολὺς δ' ἐπελήλατο χαλκός. τοῖσι δ' ἅμα Χρομίος τε καὶ Ἄρητος θεοειδὴς |
Wagen sie, uns entgegen gestellt, des Gefechtes Entscheidung. Jener sprach's; ihm gehorchte der tapfere Sohn des Anchises. Gradan stürmten sie beid', und mächtige Schilde von Stierhaut Hüllten sie, dürr und gedrängt, und umlegt mit starrendem Erze.
Chromios, ihnen gesellt, und Aretos, ähnlich den Göttern, |
|
ἤισαν ἀμφότεροι· μάλα δέ σφισιν ἔλπετο θυμὸς αὐτώ τε κτενέειν ἐλάαν τ' ἐριαύχενας ἵππους νήπιοι, οὐδ' ἄρ' ἔμελλον ἀναιμωτί γε νέεσθαι αὖτις ἀπ' Αὐτομέδοντος. ὃ δ' εὐξάμενος Διὶ πατρὶ ἀλκῆς καὶ σθένεος πλῆτο φρένας ἀμφὶ μελαίνας· |
Folgten zugleich; denn sicher vertrauten sie, beide zu töten, Aber hinweg das Gespann hochwiehernder Rosse zu treiben: Törichte! traun nicht sollten sie ohne Blut aus dem Kampfe Heim von Automedon kehren. Sobald er gefleht zu Kronion, Ward mit Kraft und Gewalt sein finsteres Herz ihm erfüllet. |
|
αὐτίκα δ' Ἀλκιμέδοντα προσηύδα πιστὸν ἑταῖρον· Ἀλκίμεδον μὴ δή μοι ἀπόπροθεν ἰσχέμεν ἵππους, ἀλλὰ μάλ' ἐμπνείοντε μεταφρένῳ· οὐ γὰρ ἔγωγε Ἕκτορα Πριαμίδην μένεος σχήσεσθαι ὀίω, πρίν γ' ἐπ' Ἀχιλλῆος καλλίτριχε βήμεναι ἵππω |
Schnell zum treuen Genossen Alkimedon redet' er also: Ja nicht ferne von mir, Alkimedon, halte die Rosse, Sondern dicht mir am Rücken die Schnaubenden! Nimmer vermut ich, Hektor, Priamos' Sohn, werd' jetzt der Gewalt sich enthalten, Eh' er Achilleus' Rosse, die schöngemähnten, daherlenkt, |
|
νῶι κατακτείναντα, φοβῆσαί τε στίχας ἀνδρῶν Ἀργείων, ἤ κ' αὐτὸς ἐνὶ πρώτοισιν ἁλοίη. Ὣς εἰπὼν Αἴαντε καλέσσατο καὶ Μενέλαον· Αἴαντ' Ἀργείων ἡγήτορε καὶ Μενέλαε ἤτοι μὲν τὸν νεκρὸν ἐπιτράπεθ' οἵ περ ἄριστοι |
Uns in den Staub gestreckt, und umhergescheucht die Geschwader Argos'; oder auch selbst hinsank im Vordergetümmel! Jener sprach's, und berief die Aias und Menelaos: Aias beid', Heerführer der Danaer, und Menelaos, Ihn nunmehr, den Toten, vertraut den Tapfersten allen,
|
|
ἀμφ' αὐτῷ βεβάμεν καὶ ἀμύνεσθαι στίχας ἀνδρῶν, νῶιν δὲ ζωοῖσιν ἀμύνετε νηλεὲς ἦμαρ· τῇδε γὰρ ἔβρισαν πόλεμον κάτα δακρυόεντα Ἕκτωρ Αἰνείας θ', οἳ Τρώων εἰσὶν ἄριστοι. ἀλλ' ἤτοι μὲν ταῦτα θεῶν ἐν γούνασι κεῖται· |
Dass sie rings umwandelnd die Reihn der Männer entfernen; Doch von uns, die leben, entfernt den Tag des Verderbens! Denn dort drängen heran durch Jammer und Graun des Gewürges Hektor und Aineias, die tapfersten Helden von Troia! Aber solches ruht ja im Schoß der seligen Götter! |
|
ἥσω γὰρ καὶ ἐγώ, τὰ δέ κεν Διὶ πάντα μελήσει. Ἦ ῥα, καὶ ἀμπεπαλὼν προίει δολιχόσκιον ἔγχος, καὶ βάλεν Ἀρήτοιο κατ' ἀσπίδα πάντοσ’ ἐίσην· ἣ δ' οὐκ ἔγχος ἔρυτο, διὰ πρὸ δὲ εἴσατο χαλκός, νειαίρῃ δ' ἐν γαστρὶ διὰ ζωστῆρος ἔλασσεν. |
Ich auch sende den Speer; für das übrige sorge Kronion! Sprach's, und im Schwung' entsandt' er die weithinschattende Lanze; Und er traf dem Aretos den Schild von gerundeter Wölbung: Und nicht hemmete jener den Speer; durch stürmte das Erz ihm Unten hinein in den Bauch, den künstlichen Gurt ihm durchbohrend.
|
|
ὡς δ' ὅτ' ἂν ὀξὺν ἔχων πέλεκυν αἰζήιος ἀνὴρ κόψας ἐξόπιθεν κεράων βοὸς ἀγραύλοιο ἶνα τάμῃ διὰ πᾶσαν, ὃ δὲ προθορὼν ἐρίπῃσιν, ὣς ἄρ' ὅ γε προθορὼν πέσεν ὕπτιος· ἐν δέ οἱ ἔγχος νηδυίοισι μάλ' ὀξὺ κραδαινόμενον λύε γυῖα. |
Wie wenn mit scharfer geschwungener Axt ein mutiger Jüngling, Hauend den Nacken des Stiers, des geweideten, hinter den Hörnern, Ganz ihm die Sehne durchschnitt, und der Stier aufspringend hinabsank: Also sank aufspringend er rücklings in Staub; und der Wurfspieß, Welcher ihm scharf die Gedärme durchwütete, löste die Glieder.
|
|
Ἕκτωρ δ' Αὐτομέδοντος ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ· ἀλλ' ὃ μὲν ἄντα ἰδὼν ἠλεύατο χάλκεον ἔγχος· πρόσσω γὰρ κατέκυψε, τὸ δ' ἐξόπιθεν δόρυ μακρὸν οὔδει ἐνισκίμφθη, ἐπὶ δ' οὐρίαχος πελεμίχθη ἔγχεος· ἔνθα δ' ἔπειτ' ἀφίει μένος ὄβριμος Ἄρης. |
Hektor schwang auf Automedon jetzt die blinkende Lanze; Jener indes vorschauend vermied den ehernen Wurfspieß, Vorwärts niedergebückt; da flog der gewaltige Speer ihm Über das Haupt in die Erde, dass hinten der Schaft an dem Speere Zitterte; doch bald ruhte die Kraft des mordenden Erzes. |
|
καί νύ κε δὴ ξιφέεσσ’ αὐτοσχεδὸν ὁρμηθήτην εἰ μή σφω' Αἴαντε διέκριναν μεμαῶτε, οἵ ῥ' ἦλθον καθ' ὅμιλον ἑταίρου κικλήσκοντος· τοὺς ὑποταρβήσαντες ἐχώρησαν πάλιν αὖτις Ἕκτωρ Αἰνείας τ' ἠδὲ Χρομίος θεοειδής, |
Jetzt auch wären mit Schwertern in nahem Kampf sie begegnet, Hätten die Aias nicht auseinander getrennt die Entbrannten, Die durch Gedräng' herkamen, da laut ihr Genoss sie anrief Abgeschreckt von diesen enteileten wieder von dannen Hektor und Aineias; und Chromios, göttlich von Bildung; |
|
Ἄρητον δὲ κατ' αὖθι λίπον δεδαιγμένον ἦτορ κείμενον· Αὐτομέδων δὲ θοῷ ἀτάλαντος Ἄρηι τεύχεά τ' ἐξενάριξε καὶ εὐχόμενος ἔπος ηὔδα· ἦ δὴ μὰν ὀλίγον γε Μενοιτιάδαο θανόντος κῆρ ἄχεος μεθέηκα χερείονά περ καταπέφνων. |
Und sie verließen Aretos daselbst, der zerrissenes Herzens Lag; Automedon drauf, dem stürmenden Ares vergleichbar, Raubte das Waffengeschmeid', und rief frohlockend die Worte: Ha! ein weniges doch um den Tod des edlen Patroklos Labt' ich vom Jammer das Herz, den Schlechteren zwar nur erlegend!
|
|
Ὣς εἰπὼν ἐς δίφρον ἑλὼν ἔναρα βροτόεντα θῆκ', ἂν δ' αὐτὸς ἔβαινε πόδας καὶ χεῖρας ὕπερθεν αἱματόεις ὥς τίς τε λέων κατὰ ταῦρον ἐδηδώς. ῍Αψ δ' ἐπὶ Πατρόκλῳ τέτατο κρατερὴ ὑσμίνη ἀργαλέη πολύδακρυς, ἔγειρε δὲ νεῖκος Ἀθήνη |
Sprach's, und warf den blutigen Raub in den Sessel des Wagens, Trat dann selber hinein, die Füß' und die Hände von oben
Blutbefleckt, wie ein Löwe, vom mächtigen Stiere gesättigt. Wieder begann um Patroklos mit Ungestüm die Entscheidung, Schrecklich und tränenwert: denn es weckte den Kampf Athenaia, |
|
οὐρανόθεν καταβᾶσα· προῆκε γὰρ εὐρύοπα Ζεὺς ὀρνύμεναι Δαναούς· δὴ γὰρ νόος ἐτράπετ' αὐτοῦ. ἠύτε πορφυρέην ἶριν θνητοῖσι τανύσσῃ Ζεὺς ἐξ οὐρανόθεν τέρας ἔμμεναι ἢ πολέμοιο ἢ καὶ χειμῶνος δυσθαλπέος, ὅς ῥά τε ἔργων |
Welche dem Himmel einstieg, vom Zeus dem Vater gesendet, Argos' Volk zu entflammen; denn jetzo wandte sein Herz sich. Wie wenn den purpurnen Bogen den Sterblichen hoch am Himmel Zeus ausspannt, ein Zeichen zu sein, entweder des Krieges, Oder des Wintersturms, des schaudrigen, welcher die Arbeit |
|
ἀνθρώπους ἀνέπαυσεν ἐπὶ χθονί, μῆλα δὲ κήδει, ὣς ἣ πορφυρέῃ νεφέλῃ πυκάσασα ἓ αὐτὴν δύσετ' Ἀχαιῶν ἔθνος, ἔγειρε δὲ φῶτα ἕκαστον. πρῶτον δ' Ἀτρέος υἱὸν ἐποτρύνουσα προσηύδα ἴφθιμον Μενέλαον· ὃ γάρ ῥά οἱ ἐγγύθεν ἦεν· |
Hemmt der Menschen im Feld', und die blökende Herde betrübet; Also trat, umhüllt mit purpurner Wolke, die Göttin Unter Achaias Volk, und ermunterte jeglichen Streiter. Siehe zuerst Menelaos dem Göttlichen rief sie ermahnend, Atreus' tapferem Sohne, denn dieser stand ihr am nächsten, |
|
εἰσαμένη Φοίνικι δέμας καὶ ἀτειρέα φωνήν· σοὶ μὲν δὴ Μενέλαε κατηφείη καὶ ὄνειδος ἔσσεται εἴ κ' Ἀχιλῆος ἀγαυοῦ πιστὸν ἑταῖρον τείχει ὕπο Τρώων ταχέες κύνες ἑλκήσουσιν. ἀλλ' ἔχεο κρατερῶς, ὄτρυνε δὲ λαὸν ἅπαντα. |
Ähnlich ganz dem Phoinix an Wuchs und gewaltiger Stimme: Dir wird's traun, Menelaos, zur Schmach und daurenden Schande Ewig sein, wo Achilleus, des Herrlichen, treuen Genossen Unter Ilios' Mauern die hurtigen Hund' umherziehn! Auf denn, heran mit Gewalt, und ermuntere jeglichen Streiter! |
|
Τὴν δ' αὖτε προσέειπε βοὴν ἀγαθὸς Μενέλαος· Φοῖνιξ ἄττα γεραιὲ παλαιγενές, εἰ γὰρ Ἀθήνη δοίη κάρτος ἐμοί, βελέων δ' ἀπερύκοι ἐρωήν· τώ κεν ἔγωγ' ἐθέλοιμι παρεστάμεναι καὶ ἀμύνειν Πατρόκλῳ· μάλα γάρ με θανὼν ἐσεμάσσατο θυμόν. |
Ihm antwortete drauf der Rufer im Streit Menelaos:
Phoinix, Vater und Greis, Ehrwürdiger, wenn doch Athene Kraft mir wollte verleihn, und wehren dem Sturm der Geschosse! Gern dann wär' ich bereit, ihm beizustehn und zu helfen, Unserem Freund; denn es drang mir Patroklos' Tod in die Seele! |
|
ἀλλ' Ἕκτωρ πυρὸς αἰνὸν ἔχει μένος, οὐδ' ἀπολήγει χαλκῷ δηιόων· τῷ γὰρ Ζεὺς κῦδος ὀπάζει. Ὣς φάτο, γήθησεν δὲ θεὰ γλαυκῶπις Ἀθήνη, ὅττί ῥά οἱ πάμπρωτα θεῶν ἠρήσατο πάντων. ἐν δὲ βίην ὤμοισι καὶ ἐν γούνεσσιν ἔθηκε, |
Aber es tobt ja Hektor mit Feuergewalt, und ruht nicht Niederzuhaun mit dem Erz; weil ihm Zeus Ehre gewähret! Jener sprach's; froh aber war Zeus' blauäugige Tochter, Weil ihr selbst er zuerst vor den Himmlischen allen geflehet. Diese stärkt' ihm die Schultern mit Kraft und die strebenden Kniee,
|
|
καί οἱ μυίης θάρσος ἐνὶ στήθεσσιν ἐνῆκεν, ἥ τε καὶ ἐργομένη μάλα περ χροὸς ἀνδρομέοιο ἰσχανάᾳ δακέειν, λαρόν τέ οἱ αἷμ' ἀνθρώπου· τοίου μιν θάρσευς πλῆσε φρένας ἀμφὶ μελαίνας, βῆ δ' ἐπὶ Πατρόκλῳ, καὶ ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ. |
Und in das Herz ihm gab sie der Flieg' unerschrockene Kühnheit: Welche, wie oft sie immer vom menschlichen Leibe gescheucht wird, Doch anhaltend ihn sticht, nach Menschenblute sich sehnend: So ausharrender Trotz erfüllt' ihm das finstere Herz nun. Schnell zu Patroklos eilt' er, und schwang die blinkende Lanze. |
|
ἔσκε δ' ἐνὶ Τρώεσσι Ποδῆς υἱὸς Ἠετίωνος ἀφνειός τ' ἀγαθός τε· μάλιστα δέ μιν τίεν Ἕκτωρ δήμου, ἐπεί οἱ ἑταῖρος ἔην φίλος εἰλαπιναστής· τόν ῥα κατὰ ζωστῆρα βάλε ξανθὸς Μενέλαος ἀίξαντα φόβον δέ, διὰ πρὸ δὲ χαλκὸν ἔλασσε· |
Unter den Troern war ein Sohn des Eëtion Podes,
Reich an Hab' und edel; auch ehrt' am meisten im Volk ihn Hektor; denn ihm war er ein lieber Gefährt' und Tischfreund: Diesen am Gurt nun traf der bräunliche Held Menelaos, Als er zur Flucht sich gewendet; und ganz durchbohrte das Erz ihn; |
|
δούπησεν δὲ πεσών· ἀτὰρ Ἀτρείδης Μενέλαος νεκρὸν ὑπ' ἐκ Τρώων ἔρυσεν μετὰ ἔθνος ἑταίρων. Ἕκτορα δ' ἐγγύθεν ἱστάμενος ὄτρυνεν Ἀπόλλων Φαίνοπι Ἀσιάδῃ ἐναλίγκιος, ὅς οἱ ἁπάντων ξείνων φίλτατος ἔσκεν Ἀβυδόθι οἰκία ναίων· |
Dumpf hinkracht' er im Fall. Doch Atreus' Sohn Menelaos Zog die Leich' aus den Troern hinweg in die Schar der Genossen. Hektorn nahte sofort und ermunterte Phoibos Apollon, Phainops, Asios' Sohn, an Gestalt gleich, welcher vor allen Gästen geliebt ihm war, ein Haus in Abydos bewohnend; |
|
τῷ μιν ἐεισάμενος προσέφη ἑκάεργος Ἀπόλλων· Ἕκτορ τίς κέ σ’ ἔτ' ἄλλος Ἀχαιῶν ταρβήσειεν; οἷον δὴ Μενέλαον ὑπέτρεσας, ὃς τὸ πάρος γε μαλθακὸς αἰχμητής· νῦν δ' οἴχεται οἶος ἀείρας νεκρὸν ὑπ' ἐκ Τρώων, σὸν δ' ἔκτανε πιστὸν ἑταῖρον |
Diesem gleich ermahnt' ihn der treffende Phoibos Apollon: Hektor, wer doch hinfort der Danaer möchte dich scheuen, Den nun so Menelaos zurückschreckt? er, der zuvor ja Weichlich war in der Schlacht, jetzt aber allein aus den Troern Kühn den Toten entführt! Auch schlug er den treuen Genossen, |
|
ἐσθλὸν ἐνὶ προμάχοισι Ποδῆν υἱὸν Ἠετίωνος. Ὣς φάτο, τὸν δ' ἄχεος νεφέλη ἐκάλυψε μέλαινα, βῆ δὲ διὰ προμάχων κεκορυθμένος αἴθοπι χαλκῷ. καὶ τότ' ἄρα Κρονίδης ἕλετ' αἰγίδα θυσσανόεσσαν μαρμαρέην, Ἴδην δὲ κατὰ νεφέεσσι κάλυψεν, |
Tapfer im Vordergefecht, den Sohn des Eëtion Podes! Sprach's; und jenen umhüllte der Schwermut finstere Wolke, Schnell durch die vordersten ging er, mit strahlendem Erze gewappnet. Siehe da nahm Kronion die quastumbordete Aigis, Hellumglänzt; und den Ida in dunkeln Wolken verhüllt' er, |
|
ἀστράψας δὲ μάλα μεγάλ' ἔκτυπε, τὴν δὲ τίναξε, νίκην δὲ Τρώεσσι δίδου, ἐφόβησε δ' Ἀχαιούς. Πρῶτος Πηνέλεως Βοιώτιος ἦρχε φόβοιο. βλῆτο γὰρ ὦμον δουρὶ πρόσω τετραμμένος αἰεὶ ἄκρον ἐπιλίγδην· γράψεν δέ οἱ ὀστέον ἄχρις |
Blitzt' und donnerte laut, und erschütterte mächtig die Aigis. Sieg nun den Troern gewährt' er, und schreckte das Volk der Achaier. Erst Peneleos nun der Boiotier kehrte zur Flucht um; Denn ihm traf in die Schulter, da vorwärts immer er andrang, Oben ein streifender Speer; doch ritzte das Fleisch bis zum Knochen |
|
αἰχμὴ Πουλυδάμαντος· ὃ γάρ ῥ' ἔβαλε σχεδὸν ἐλθών. Λήιτον αὖθ' Ἕκτωρ σχεδὸν οὔτασε χεῖρ' ἐπὶ καρπῷ υἱὸν Ἀλεκτρυόνος μεγαθύμου, παῦσε δὲ χάρμης· τρέσσε δὲ παπτήνας, ἐπεὶ οὐκέτι ἔλπετο θυμῷ ἔγχος ἔχων ἐν χειρὶ μαχήσεσθαι Τρώεσσιν. |
Ihm des Polydamas' Erz; denn dieser warf, ihm genahet. Hektor sodann durchstach des Leïtos' Hand an dem Knöchel, Ihm des erhabnen Alektryons Sohn, und hemmt' ihn im Kampfe: Bang' umschauend entbebt' er; denn nie mehr hofft er im Geiste, Einen Speer in der Hand, mit Troias Volke zu kämpfen. |
|
Ἕκτορα δ' Ἰδομενεὺς μετὰ Λήιτον ὁρμηθέντα βεβλήκει θώρηκα κατὰ στῆθος παρὰ μαζόν· ἐν καυλῷ δ' ἐάγη δολιχὸν δόρυ, τοὶ δὲ βόησαν Τρῶες· ὃ δ' Ἰδομενῆος ἀκόντισε Δευκαλίδαο δίφρῳ ἐφεσταότος· τοῦ μέν ῥ' ἀπὸ τυτθὸν ἅμαρτεν· |
Hektorn schoss Idomeneus jetzt, da er Leïtos nachlief,
Seinen Speer auf den Harnisch, gerad' an der Warze des Busens; Doch ihm brach an der Öse der Schaft; und es schrieen die Troer. Jener schwang auf Idomeneus nun, den Deukalionen, Welcher stand im Geschirr; und ihn zwar fehlt' er ein wenig: |
|
αὐτὰρ ὃ Μηριόναο ὀπάονά θ' ἡνίοχόν τε Κοίρανον, ὅς ῥ' ἐκ Λύκτου ἐυκτιμένης ἕπετ' αὐτῷ· πεζὸς γὰρ τὰ πρῶτα λιπὼν νέας ἀμφιελίσσας ἤλυθε, καί κε Τρωσὶ μέγα κράτος ἐγγυάλιξεν, εἰ μὴ Κοίρανος ὦκα ποδώκεας ἤλασεν ἵππους· |
Aber Meriones' Freund und mutigen Wagenlenker Koiranos, der aus Lyktos bevölkerter Stadt ihm gefolget: (Denn zu Fuß erst kam er, die Ruderschiffe verlassend, Kretas Fürst, und den Troern gewähret' er mächtigen Sieg nun, Wenn nicht Koiranos schnell die hurtigen Rosse genähert; |
|
καὶ τῷ μὲν φάος ἦλθεν, ἄμυνε δὲ νηλεὲς ἦμαρ, αὐτὸς δ' ὤλεσε θυμὸν ὑφ' Ἕκτορος ἀνδροφόνοιο· τὸν βάλ' ὑπὸ γναθμοῖο καὶ οὔατος, ἐκ δ' ἄρ' ὀδόντας ὦσε δόρυ πρυμνόν, διὰ δὲ γλῶσσαν τάμε μέσσην. ἤριπε δ' ἐξ ὀχέων, κατὰ δ' ἡνία χεῦεν ἔραζε. |
Ihm zum Heil erschien er, den grausamen Tag ihm entfernend, Doch selbst sank er entseelt von der Hand des mordenden Hektor:) Den an Backen und Ohr durchschmettert' er; siehe die Zähn' aus Stieß ihm der eherne Speer, und mitten die Zung' ihm durchschnitt er.
Und er entsank dem Geschirr, und goss die Zügel zur Erde. |
|
καὶ τά γε Μηριόνης ἔλαβεν χείρεσσι φίλῃσι κύψας ἐκ πεδίοιο, καὶ Ἰδομενῆα προσηύδα· μάστιε νῦν εἷός κε θοὰς ἐπὶ νῆας ἵκηαι· γιγνώσκεις δὲ καὶ αὐτὸς ὅ τ' οὐκέτι κάρτος Ἀχαιῶν. Ὣς ἔφατ', Ἰδομενεὺς δ' ἵμασεν καλλίτριχας ἵππους |
Diese nahm Meriones schnell mit eigenen Händen
Niedergebückt aus dem Staub', und drauf zu Idomeneus sprach er: Geißele nun, dass hinab zu den hurtigen Schiffen du kommest! Denn du erkennst ja selbst, nicht mehr sei der Sieg der Achaier! Sprach's; und Idomeneus trieb das Gespann schönmähniger Rosse
|
|
νῆας ἔπι γλαφυράς· δὴ γὰρ δέος ἔμπεσε θυμῷ. Οὐδ' ἔλαθ' Αἴαντα μεγαλήτορα καὶ Μενέλαον Ζεύς, ὅτε δὴ Τρώεσσι δίδου ἑτεραλκέα νίκην. τοῖσι δὲ μύθων ἦρχε μέγας Τελαμώνιος Αἴας· ὢ πόποι ἤδη μέν κε καὶ ὃς μάλα νήπιός ἐστι |
Zu den geräumigen Schiffen; denn Furcht nun füllt' ihm die Seele. Nicht unbemerkt war Aias dem herrlichen und Menelaos Zeus, dass nun den Troern den wechselnden Sieg er gewähret. Also begann das Gespräch der Telamonier Aias: Jammer doch! jetzo fürwahr kann selbst, wer blöd' an Verstand ist,
|
|
γνοίη ὅτι Τρώεσσι πατὴρ Ζεὺς αὐτὸς ἀρήγει. τῶν μὲν γὰρ πάντων βέλε' ἅπτεται ὅς τις ἀφήῃ ἢ κακὸς ἢ ἀγαθός· Ζεὺς δ' ἔμπης πάντ' ἰθύνει· ἡμῖν δ' αὔτως πᾶσιν ἐτώσια πίπτει ἔραζε. ἀλλ' ἄγετ' αὐτοί περ φραζώμεθα μῆτιν ἀρίστην, |
Schaun, dass Zeus der Vater den Troern Ehre verleihet! Denn von ihnen ja trifft auch jedes Geschoss, ob ein Feiger, Oder ein Tapferer schwingt, und Zeus selbst lenket sie alle: Aber uns so umsonst entfallen sie all' auf die Erde! Auf denn, wir selbst nun wollen den heilsamsten Rat uns ersinnen: |
|
ἠμὲν ὅπως τὸν νεκρὸν ἐρύσσομεν, ἠδὲ καὶ αὐτοὶ χάρμα φίλοις ἑτάροισι γενώμεθα νοστήσαντες, οἵ που δεῦρ' ὁρόωντες ἀκηχέδατ', οὐδ' ἔτι φασὶν Ἕκτορος ἀνδροφόνοιο μένος καὶ χεῖρας ἀάπτους σχήσεσθ', ἀλλ' ἐν νηυσὶ μελαίνῃσιν πεσέεσθαι. |
Dass nicht nur wir den Toten hinwegziehn, sondern auch selber Unseren lieben Genossen zur Freud' heimkehren vom Kampfe; Welche daher nun schauend sich ängstigen, keiner erwartend, Dass wir des mordenden Hektors Gewalt und unnahbare Hände Noch bestehn, und vielmehr an den dunkelen Schiffen erliegen. |
|
εἴη δ' ὅς τις ἑταῖρος ἀπαγγείλειε τάχιστα Πηλείδῃ, ἐπεὶ οὔ μιν ὀίομαι οὐδὲ πεπύσθαι λυγρῆς ἀγγελίης, ὅτι οἱ φίλος ὤλεθ' ἑταῖρος. ἀλλ' οὔ πῃ δύναμαι ἰδέειν τοιοῦτον Ἀχαιῶν· ἠέρι γὰρ κατέχονται ὁμῶς αὐτοί τε καὶ ἵπποι. |
Wäre doch irgend ein Freund, der schnell ansagte die Botschaft Peleus' Sohn; denn nichts ja, vermut' ich, hörete jener Noch von dem Jammergeschick, wie der traute Genoss ihm dahinsank. Aber nirgend erscheint mir ein solcher im Heer der Achaier; Denn rings Dunkel umhüllt sie selber zugleich und die Rosse! |
|
Ζεῦ πάτερ ἀλλὰ σὺ ῥῦσαι ὑπ' ἠέρος υἷας Ἀχαιῶν, ποίησον δ' αἴθρην, δὸς δ' ὀφθαλμοῖσιν ἰδέσθαι· ἐν δὲ φάει καὶ ὄλεσσον, ἐπεί νύ τοι εὔαδεν οὕτως. Ὣς φάτο, τὸν δὲ πατὴρ ὀλοφύρατο δάκρυ χέοντα· αὐτίκα δ' ἠέρα μὲν σκέδασεν καὶ ἀπῶσεν ὀμίχλην, |
Vater Zeus, o errett' aus der dunkelen Nacht die Achaier! Schaff' uns Heitre des Tags, und gib mit den Augen zu schauen! Nur im Licht verderb' uns, da dir's nun also geliebet! Jener sprach's; da jammerte Zeus des weinenden Königs. Bald zerstreut' er die dunkele Nacht, und verdrängte den Nebel; |
|
ἠέλιος δ' ἐπέλαμψε, μάχη δ' ἐπὶ πᾶσα φαάνθη· καὶ τότ' ἄρ' Αἴας εἶπε βοὴν ἀγαθὸν Μενέλαον· σκέπτεο νῦν Μενέλαε διοτρεφὲς αἴ κεν ἴδηαι ζωὸν ἔτ' Ἀντίλοχον μεγαθύμου Νέστορος υἱόν, ὄτρυνον δ' Ἀχιλῆι δαίφρονι θᾶσσον ἰόντα |
Hell nun strahlte die Sonn', und die Schlacht ward ringsum erleuchtet. Jetzo begann Held Aias zum Rufer im Streit Menelaos: Spähe nunmehr, Menelaos, du Göttlicher, ob du wo lebend Noch Antilochos schaust, den Sohn des erhabenen Nestor. Heiß ihn zu Peleus' Sohne, dem Feurigen, schleunig hinabgehn, |
|
εἰπεῖν ὅττι ῥά οἱ πολὺ φίλτατος ὤλεθ' ἑταῖρος. Ὣς ἔφατ', οὐδ' ἀπίθησε βοὴν ἀγαθὸς Μενέλαος, βῆ δ' ἰέναι ὥς τίς τε λέων ἀπὸ μεσσαύλοιο, ὅς τ' ἐπεὶ ἄρ κε κάμῃσι κύνας τ' ἄνδρας τ' ἐρεθίζων, οἵ τέ μιν οὐκ εἰῶσι βοῶν ἐκ πῖαρ ἑλέσθαι |
Meldend das Wort, wie jetzo der trauteste Freund ihm dahinsank. Jener sprach's; ihm gehorchte der Rufer im Streit Menelaos; Eilt' und ging, wie ein Löwe voll Wut vorn ländlichen Hofe, Wann er zuletzt ermüdet, die Hund' und die Männer zu reizen, Welche nicht ihm gestatten, das Fett der Rinder zu rauben, |
|
πάννυχοι ἐγρήσσοντες· ὃ δὲ κρειῶν ἐρατίζων ἰθύει, ἀλλ' οὔ τι πρήσσει· θαμέες γὰρ ἄκοντες ἀντίον ἀίσσουσι θρασειάων ἀπὸ χειρῶν, καιόμεναί τε δεταί, τάς τε τρεῖ ἐσσύμενός περ· ἠῶθεν δ' ἀπονόσφιν ἔβη τετιηότι θυμῷ· |
Ganz durchmachend die Nacht; er dort, des Fleisches begierig, Rennt gradan; doch er wütet umsonst; denn häufige Speere Fliegen ihm weit entgegen, von mutigen Händen geschleudert, Auch hellodernde Bränd'; und er zuckt im stürmenden Angriff, Scheidet dann frühmorgens hinweg, mit bekümmertem Herzen: |
|
ὣς ἀπὸ Πατρόκλοιο βοὴν ἀγαθὸς Μενέλαος ἤιε πόλλ' ἀέκων· περὶ γὰρ δίε μή μιν Ἀχαιοὶ ἀργαλέου πρὸ φόβοιο ἕλωρ δηίοισι λίποιεν. πολλὰ δὲ Μηριόνῃ τε καὶ Αἰάντεσσ’ ἐπέτελλεν· Αἴαντ' Ἀργείων ἡγήτορε Μηριόνη τε |
Also ging von Patroklos der Rufer im Streit Menelaos
Sehr unwillig hinweg; denn er fürchtete, dass die Achaier In der entsetzlichen Angst zum Raub' ihn ließen den Feinden. Viel dem Meriones noch und den mutigen Aias gebot er: Aias beid', und Meriones du, Heerführer von Argos, |
|
νῦν τις ἐνηείης Πατροκλῆος δειλοῖο μνησάσθω· πᾶσιν γὰρ ἐπίστατο μείλιχος εἶναι ζωὸς ἐών· νῦν αὖ θάνατος καὶ μοῖρα κιχάνει. Ὣς ἄρα φωνήσας ἀπέβη ξανθὸς Μενέλαος, πάντοσε παπταίνων ὥς τ' αἰετός, ὅν ῥά τέ φασιν |
Jetzo seid der Milde des jammervollen Patroklos Eingedenk, der allen mit freundlicher Seele zuvorkam, Weil er lebt'; jetzt aber ereilet' ihn Tod und Verhängnis! Dieses gesagt, enteilte der bräunliche Held Menelaos, Mit umschauendem Blick, wie ein Adeler, welcher am schärfsten, |
|
ὀξύτατον δέρκεσθαι ὑπουρανίων πετεηνῶν, ὅν τε καὶ ὑψόθ' ἐόντα πόδας ταχὺς οὐκ ἔλαθε πτὼξ θάμνῳ ὑπ' ἀμφικόμῳ κατακείμενος, ἀλλά τ' ἐπ' αὐτῷ ἔσσυτο, καί τέ μιν ὦκα λαβὼν ἐξείλετο θυμόν. ὣς τότε σοὶ Μενέλαε διοτρεφὲς ὄσσε φαεινὼ |
Sagen sie, fern ausspäht vor den luftdurchschweifenden Vögeln;
Dem auch nicht in der Höhe der flüchtige Hase versteckt ist
Unter umlaubtem Gesträuch, wo er hinduckt; sondern auf jenen Stürzt er herab, und erhascht ihn geschwind', und raubt ihm das Leben:
So auch dir hellstrahlend, o göttlicher Held Menelaos, |
|
πάντοσε δινείσθην πολέων κατὰ ἔθνος ἑταίρων, εἴ που Νέστορος υἱὸν ἔτι ζώοντα ἴδοιτο. τὸν δὲ μάλ' αἶψ' ἐνόησε μάχης ἐπ' ἀριστερὰ πάσης θαρσύνονθ' ἑτάρους καὶ ἐποτρύνοντα μάχεσθαι, ἀγχοῦ δ' ἱστάμενος προσέφη ξανθὸς Μενέλαος· |
Rollten die Augen umher, durch die weite Schar der Genossen, Ob du Nestors Sohn noch irgendwo lebend erblicktest. Diesen erkannt' er sofort linkshin im Gemenge der Feldschlacht, Wo er mit Mut beseelte die Freund', und ermahnte zu kämpfen. Nahe trat und begann der bräunliche Held Menelaos: |
|
Ἀντίλοχ' εἰ δ' ἄγε δεῦρο διοτρεφὲς ὄφρα πύθηαι λυγρῆς ἀγγελίης, ἣ μὴ ὤφελλε γενέσθαι. ἤδη μὲν σὲ καὶ αὐτὸν ὀίομαι εἰσορόωντα γιγνώσκειν ὅτι πῆμα θεὸς Δαναοῖσι κυλίνδει, νίκη δὲ Τρώων· πέφαται δ' ὤριστος Ἀχαιῶν |
Auf, Antilochos, komm, du Göttlicher, dass du vernehmest Unser Jammergeschick, das nie doch möchte geschehn sein! Zwar du selbst, vermut' ich, mit eigenen Augen erkennend, Weißt es schon, dass ein Gott Unheil den Danaern zuwälzt, Aber den Troern Sieg! Denn es sank Patroklos, Achaias |
|
Πάτροκλος, μεγάλη δὲ ποθὴ Δαναοῖσι τέτυκται. ἀλλὰ σύ γ' αἶψ' Ἀχιλῆι θέων ἐπὶ νῆας Ἀχαιῶν εἰπεῖν, αἴ κε τάχιστα νέκυν ἐπὶ νῆα σαώσῃ γυμνόν· ἀτὰρ τά γε τεύχε' ἔχει κορυθαίολος Ἕκτωρ. Ὣς ἔφατ', Ἀντίλοχος δὲ κατέστυγε μῦθον ἀκούσας· |
Tapferster Held, den schmerzlich die Danaer alle vermissen! Auf denn, schnell dem Achilleus, hinab zu den Schiffen einteilend, Melde das Wort, ob er eilig zum Schiff errette den Leichnam, Nackt wie er ist; denn die Waffen entzog der gewaltige Hektor! Sprach's; und Schauer durchfuhr den Antilochos, als er es hörte. |
|
δὴν δέ μιν ἀμφασίη ἐπέων λάβε, τὼ δέ οἱ ὄσσε δακρυόφι πλῆσθεν, θαλερὴ δέ οἱ ἔσχετο φωνή. ἀλλ' οὐδ' ὧς Μενελάου ἐφημοσύνης ἀμέλησε, βῆ δὲ θέειν, τὰ δὲ τεύχε' ἀμύμονι δῶκεν ἑταίρῳ Λαοδόκῳ, ὅς οἱ σχεδὸν ἔστρεφε μώνυχας ἵππους. |
Lange blieb er verstummt und sprachlos; aber die Augen Waren mit Tränen erfüllt, und atmend stockt' ihm die Stimme. Dennoch nicht versäumt' er, was ihm Menelaos geboten; Sondern enteilt', und dem edlen Laodokos gab er die Rüstung, Der, sein Genoss, ihm nahe die stampfenden Rosse dahertrieb. |
|
Τὸν μὲν δάκρυ χέοντα πόδες φέρον ἐκ πολέμοιο Πηλείδῃ Ἀχιλῆι κακὸν ἔπος ἀγγελέοντα. οὐδ' ἄρα σοὶ Μενέλαε διοτρεφὲς ἤθελε θυμὸς τειρομένοις ἑτάροισιν ἀμυνέμεν, ἔνθεν ἀπῆλθεν Ἀντίλοχος, μεγάλη δὲ ποθὴ Πυλίοισιν ἐτύχθη· |
Ihn den Weinenden trugen die Schenkel hinweg aus der Feldschlacht, Peleus' Sohn dem Achilleus das schreckliche Wort zu verkünden. Doch nicht dir, Menelaos, o Göttlicher, wollte das Herz nun Dort die ermüdeten Freunde verteidigen, wo er hinwegging, Nestors Sohn, den schmerzlich die Pylier alle vermissten; |
|
ἀλλ' ὅ γε τοῖσιν μὲν Θρασυμήδεα δῖον ἀνῆκεν, αὐτὸς δ' αὖτ' ἐπὶ Πατρόκλῳ ἥρωι βεβήκει, στῆ δὲ παρ' Αἰάντεσσι θέων, εἶθαρ δὲ προσηύδα· κεῖνον μὲν δὴ νηυσὶν ἐπιπροέηκα θοῇσιν ἐλθεῖν εἰς Ἀχιλῆα πόδας ταχύν· οὐδέ μιν οἴω |
Sondern jenen erregt' er den edelen Held Thrasymedes;
Selber dann zu Patroklos dem Göttergleichen enteilt' er. Jetzt zu den Aias trat er hinan, und redete schleunig: Ihn zwar hab' ich hinab zu den rüstigen Schiffen gesendet, Dass er dem schnellen Peleiden verkündige; schwerlich indes wohl |
|
νῦν ἰέναι μάλα περ κεχολωμένον Ἕκτορι δίῳ· οὐ γάρ πως ἂν γυμνὸς ἐὼν Τρώεσσι μάχοιτο. ἡμεῖς δ' αὐτοί περ φραζώμεθα μῆτιν ἀρίστην, ἠμὲν ὅπως τὸν νεκρὸν ἐρύσσομεν, ἠδὲ καὶ αὐτοὶ Τρώων ἐξ ἐνοπῆς θάνατον καὶ κῆρα φύγωμεν. |
Kommt er anjetzt, wie sehr er auch zürnt dem göttlicher Hektor: Denn nicht könnt' er ja doch wehrlos die Troer bekämpfen. Aber wir selbst nun wollen den heilsamsten Rat uns ersinnen: Dass nicht nur wir den Toten hinwegziehn, sondern auch selber Fern aus der Troer Getöse den Tod und das Schicksal vermeiden. |
|
Τὸν δ' ἠμείβετ' ἔπειτα μέγας Τελαμώνιος Αἴας· πάντα κατ' αἶσαν ἔειπες ἀγακλεὲς ὦ Μενέλαε· ἀλλὰ σὺ μὲν καὶ Μηριόνης ὑποδύντε μάλ' ὦκα νεκρὸν ἀείραντες φέρετ' ἐκ πόνου· αὐτὰρ ὄπισθε νῶι μαχησόμεθα Τρωσίν τε καὶ Ἕκτορι δίῳ |
Ihm antwortete drauf der Telamonier Aias: Wahrheit hast du geredet, gepriesener Held Menelaos. Selbst denn eil' und Meriones her, und nieder euch bückend Tragt die erhobene Leich' aus der Feldschlacht. Aber wir anderer Halten im Kampf die Troer zurück und den göttlichen Hektor,
|
|
ἶσον θυμὸν ἔχοντες ὁμώνυμοι, οἳ τὸ πάρος περ μίμνομεν ὀξὺν Ἄρηα παρ' ἀλλήλοισι μένοντες. Ὣς ἔφαθ', οἳ δ' ἄρα νεκρὸν ἀπὸ χθονὸς ἀγκάζοντο ὕψι μάλα μεγάλως· ἐπὶ δ' ἴαχε λαὸς ὄπισθε Τρωικός, ὡς εἴδοντο νέκυν αἴροντας Ἀχαιούς. |
Wir, die gleich an Namen, und gleich an mutiger Seele, Stets vereint miteinander die Wut des Gefechtes erduldet. Jener sprach's; da erhoben sie schnell von der Erde den Leichnam Hoch empor mit Gewalt; und es schrien die Troer von hinten Graunvoll, als sie die Leich' auf den Armen ersahn der Achaier. |
|
ἴθυσαν δὲ κύνεσσιν ἐοικότες, οἵ τ' ἐπὶ κάπρῳ βλημένῳ ἀίξωσι πρὸ κούρων θηρητήρων· ἕως μὲν γάρ τε θέουσι διαρραῖσαι μεμαῶτες, ἀλλ' ὅτε δή ῥ' ἐν τοῖσιν ἑλίξεται ἀλκὶ πεποιθώς, ἄψ τ' ἀνεχώρησαν διά τ' ἔτρεσαν ἄλλυδις ἄλλος. |
Gradan rannten sie nun, wie die Hunde der Jagd auf ein Waldschwein Stürzen, das blutet vom Speer, voran den blühenden Jägern; Anfangs laufen sie zwar, es hinwegzutilgen verlangend; Aber sobald es zu ihnen sich kehrt, der Stärke vertrauend, Weichen sie alle zurück, und zerstreuen sich dorthin und dahin: |
|
ὣς Τρῶες εἷος μὲν ὁμιλαδὸν αἰὲν ἕποντο νύσσοντες ξίφεσίν τε καὶ ἔγχεσιν ἀμφιγύοισιν· ἀλλ' ὅτε δή ῥ' Αἴαντε μεταστρεφθέντε κατ' αὐτοὺς σταίησαν, τῶν δὲ τράπετο χρώς, οὐδέ τις ἔτλη πρόσσω ἀίξας περὶ νεκροῦ δηριάασθαι. |
Also die Troer zuerst, in Schlachtreihn folgten sie immer, Zuckend daher die Schwerter und zwiefach schneidenden Lanzen; Aber sobald die Aias herumgewendet zu ihnen Standen, da wandelte jenen die Farbe sich; keiner auch wagt' es, Vorwärts angestürmt um den Leichnam Kampf zu erheben. |
|
Ὣς οἵ γ' ἐμμεμαῶτε νέκυν φέρον ἐκ πολέμοιο νῆας ἔπι γλαφυράς· ἐπὶ δὲ πτόλεμος τέτατό σφιν ἄγριος ἠύτε πῦρ, τό τ' ἐπεσσύμενον πόλιν ἀνδρῶν ὄρμενον ἐξαίφνης φλεγέθει, μινύθουσι δὲ οἶκοι ἐν σέλαι μεγάλῳ· τὸ δ' ἐπιβρέμει ἲς ἀνέμοιο. |
Also trugen gestrengt den Leichnam beid' aus der Feldschlacht Zu den geräumigen Schiffen; und stets nachtobte des Kriegs Wut, Ungestüm, wie ein Feuer die Stadt der Männer durchstürmend, Plötzlich entbrannt, in Flammen verschlingt; es verschwinden die Häuser Rings im mächtigen Glanz; und es saust in die Lohe der Sturmwind: |
|
ὣς μὲν τοῖς ἵππων τε καὶ ἀνδρῶν αἰχμητάων ἀζηχὴς ὀρυμαγδὸς ἐπήιεν ἐρχομένοισιν· οἳ δ' ὥς θ' ἡμίονοι κρατερὸν μένος ἀμφιβαλόντες ἕλκωσ’ ἐξ ὄρεος κατὰ παιπαλόεσσαν ἀταρπὸν ἢ δοκὸν ἠὲ δόρυ μέγα νήιον· ἐν δέ τε θυμὸς |
So dort scholl von den Rossen und speergewappneten Männern
Rastlos tobender Lärm, die Wandelnden immer verfolgend. Sie, wie der Mäuler Gespann, mit gewaltiger Stärke gerüstet, Schwer hinschleppt vom Gebirg' auf steinigem Pfade den Balken, Oder den ragenden Mast des Meerschiffs; aber ihr Herz wird |
|
τείρεθ' ὁμοῦ καμάτῳ τε καὶ ἱδρῷ σπευδόντεσσιν· ὣς οἵ γ' ἐμμεμαῶτε νέκυν φέρον. αὐτὰρ ὄπισθεν Αἴαντ' ἰσχανέτην, ὥς τε πρὼν ἰσχάνει ὕδωρ ὑλήεις πεδίοιο διαπρύσιον τετυχηκώς, ὅς τε καὶ ἰφθίμων ποταμῶν ἀλεγεινὰ ῥέεθρα |
Müde zugleich von Arbeit und Schweiß den Angestrengten: Also trugen gestrengt die Leiche sie. Aber von hinten Wehrten die Aias ab, wie die Flut abwehret ein Hügel, Waldbekränzt, in die Ebne sich ganz hinunter erstreckend; Welcher auch der gewaltigsten Ström' antobende Fluten |
|
ἴσχει, ἄφαρ δέ τε πᾶσι ῥόον πεδίον δὲ τίθησι πλάζων· οὐδέ τί μιν σθένει ῥηγνῦσι ῥέοντες· ὣς αἰεὶ Αἴαντε μάχην ἀνέεργον ὀπίσσω Τρώων· οἳ δ' ἅμ' ἕποντο, δύω δ' ἐν τοῖσι μάλιστα Αἰνείας τ' Ἀγχισιάδης καὶ φαίδιμος Ἕκτωρ. |
Hemmt, und sogleich sie alle zum Lauf in andere Täler Abscheucht; denn nicht mag der Ströme Gewalt ihn durchbrechen: So dort drängten die Aias zurück anstürmende Streiter Troias; jene verfolgten, doch zwei am meisten vor allen, Held Aineias der Anchisiad', und der strahlende Hektor. |
|
τῶν δ' ὥς τε ψαρῶν νέφος ἔρχεται ἠὲ κολοιῶν οὖλον κεκλήγοντες, ὅτε προίδωσιν ἰόντα κίρκον, ὅ τε σμικρῇσι φόνον φέρει ὀρνίθεσσιν, ὣς ἄρ' ὑπ' Αἰνείᾳ τε καὶ Ἕκτορι κοῦροι Ἀχαιῶν οὖλον κεκλήγοντες ἴσαν, λήθοντο δὲ χάρμης. |
Dort wie der Stare Gewölk' einherzieht, oder der Dohlen, Allzumal aufschreiend, sobald sie den kommenden Habicht Sahn, der blutigen Mord herbringt dem kleinen Gevögel: Also dort vor Aineias und Hektor flohn die Achaier Allzumal aufschreiend dahin, und vergaßen der Kampflust. |
|
πολλὰ δὲ τεύχεα καλὰ πέσον περί τ' ἀμφί τε τάφρον φευγόντων Δαναῶν· πολέμου δ' οὐ γίγνετ' ἐρωή. |
Viel auch des Waffengeschmeides entsank ringsher um den Graben Argos' fliehenden Söhnen; und nicht war Ruhe der Feldschlacht. |
|
|
|
|
|
Übersetzung nach J.H.Voß bearbeitet von E.Gottwein |