Nos personalia non concoquimus. Nostri consocii (Google, Affilinet) suas vias sequuntur: Google, ut intentionaliter te proprium compellet, modo ac ratione conquirit, quae sint tibi cordi. Uterque consocius crustulis memorialibus utitur. Concedis, si legere pergis.
 
 
 

top

 

Sophokles: Antigone

III. 1. Epeisodion

Seite zurückSeite vor


Soph.Ant.162-331

 

ΚΡΕΩΝ

CREON

162 Ἄνδρες, τὰ μὲν δὴ πόλεος ἀσφαλῶς θεοὶ
πολλῷ σάλῳ σείσαντες ὤρθωσαν πάλιν·
ὑμᾶς δ' ἐγὼ πομποῖσιν ἐκ πάντων δίχα
Viri, civitatem hanc, quam multis quassarunt fluctibus, 
iam in tuto dii erexerunt denuo: 
vos autem per nuntios iussi seorsum ab omnibus
165 ἔστειλ' ἱκέσθαι, τοῦτο μὲν τὰ Λαίου
σέβοντας εἰδὼς εὖ θρόνων ἀεὶ κράτη,
τοῦτ' αὖθις, ἡνίκ' Οἰδίπους ὤρθου πόλιν
κἀπεὶ διώλετ', ἀμφὶ τοὺς κείνων ἔτι
παῖδας μένοντας ἐμπέδοις φρονήμασιν.
convenire, quia vos novi cum Laii imperium 
sedulo semper coluisse, tum regnante in urbe 
a se servata Oedipo, illoque exstincto, 
erga eorum gnatos, in eadem amplius 
fide constanti  animo permansisse. 
170 Ὅτ' οὖν ἐκεῖνοι πρὸς διπλῆς μοίρας μίαν
καθ' ἡμέραν ὤλοντο παίσαντές τε καὶ
πληγέντες αὐτόχειρι σὺν μιάσματι,
ἐγὼ κράτη δὴ πάντα καὶ θρόνους ἔχω
γένους κατ' ἀγχιστεῖα τῶν ὀλωλότων.
Quando igitur illi gemino fato una die 
periere, mutuis ictibus perempti 
mutuae caedis nefario scelere, 
ego iam imperium omne et solium obtineo, 
ut qui defunctis cognatus sum proximus. 
175 Ἀμήχανον δὲ παντὸς ἀνδρὸς ἐκμαθεῖν
ψυχήν τε καὶ φρόνημα καὶ γνώμην, πρὶν ἂν
ἀρχαῖς τε καὶ νόμοισιν ἐντριβὴς φανῇ.
Ἐμοὶ γὰρ ὅστις πᾶσαν εὐθύνων πόλιν
μὴ τῶν ἀρίστων ἅπτεται βουλευμάτων,
Fieri autem non potest, ut cuiusvis hominis noris animum
et mentem et consilia, antequam in administratione 
rei publicae et legum exercitatum se exhibuerit. 
Quicumque enim civitatem universam regens 
non optimis adhaeret consiliis, 
180 ἀλλ' ἐκ φόβου του γλῶσσαν ἐγκλῄσας ἔχει,
κάκιστος εἶναι νῦν τε καὶ πάλαι δοκεῖ·
καὶ μείζον' ὅστις ἀντὶ τῆς αὑτοῦ πάτρας
φίλον νομίζει, τοῦτον οὐδαμοῦ λέγω.
Ἐγὼ γάρ, ἴστω Ζεὺς ὁ πάνθ' ὁρῶν ἀεί,
sed formidine aliqua linguam comprimit, 
is pessimus esse et nunc et olim mihi videtur: 
et quicumque patria sua potiorem iudicat 
amicum, illum nullo in loco pono. 
Ego enim, testor Iovem omnia semper cernentem, 
185 οὔτ' ἂν σιωπήσαιμι τὴν ἄτην ὁρῶν
στείχουσαν ἀστοῖς ἀντὶ τῆς σωτηρίας,
οὔτ' ἂν φίλον ποτ' ἄνδρα δυσμενῆ χθονὸς
θείμην ἐμαυτῷ, τοῦτο γιγνώσκων ὅτι
ἥδ' ἐστὶν ἡ σῴζουσα καὶ ταύτης ἔπι
silere nolim, damnum si videam 
ingruere civibus loco salutis, 
nec umquam , si quis patriae hostis est, 
eius viri amicitiam amplectar: quippe compertum est mihi,
hanc patriam esse, quae servat cives; quam si (navis instar) 
190 πλέοντες ὀρθῆς τοὺς φίλους ποιούμεθα·
τοιοῖσδ' ἐγὼ νόμοισι τήνδ' αὔξω πόλιν.
Καὶ νῦν ἀδελφὰ τῶνδε κηρύξας ἔχω
ἀστοῖσι παίδων τῶν ἀπ' Οἰδίπου πέρι·
Ἐτεοκλέα μέν, ὃς πόλεως ὑπερμαχῶν
rectam teneamus, amicos comparamus nobis. 
Talibus ergo placitis obsecutus hanc augebo urbem. 
Nuncque horum affinia civibus edicere 
iussi circa Oedipi filios. 
Eteoclem quidem, qui pro hac urbe pugnando
195 ὄλωλε τῆσδε, πάντ' ἀριστεύσας δορί,
τάφῳ τε κρύψαι καὶ τὰ πάντ' ἀφαγνίσαι
ἃ τοῖς ἀρίστοις ἔρχεται κάτω νεκροῖς·
τὸν δ' αὖ ξύναιμον τοῦδε, Πολυνείκην λέγω,
ὃς γῆν πατρῴαν καὶ θεοὺς τοὺς ἐγγενεῖς
re fortissime gesta, periit, ut condant sepulcro 
omnibusque condecorent inferiis, 
quae strenuorum virorum Manibus demittuntur; 
illius autem fratrem, Polynicem dico, 
qui urbem patriam et deos patrios
200 φυγὰς κατελθὼν ἠθέλησε μὲν πυρὶ
πρῆσαι κατάκρας, ἠθέλησε δ' αἵματος
κοινοῦ πάσασθαι, τοὺς δὲ δουλώσας ἄγειν,
τοῦτον πόλει τῇδ' ἐκκεκήρυκται τάφῳ
μήτε κτερίζειν μήτε κωκῦσαί τινα,
ab exsilio redux flammis abolere voluit, 
voluitque sanguinem haurire cognatum,
hosque cives in servitutem abducere, 
hunc interdictum est ne quis tumulo 
mandet, neque defleat, 
205 ἐᾶν δ' ἄθαπτον καὶ πρὸς οἰωνῶν δέμας
καὶ πρὸς κυνῶν ἐδεστὸν αἰκισθέν τ' ἰδεῖν.
Τοιόνδ' ἐμὸν φρόνημα, κοὔποτ' ἔκ γ' ἐμοῦ
τιμὴν προέξους' οἱ κακοὶ τῶν ἐνδίκων.
Ἀλλ' ὅστις εὔνους τῇδε τῇ πόλει, θανὼν
sed sinant insepultum et corpore ab alitibus 
canibusque laniato turpatum. 
Haec est mea sententia; nec a me umquam 
honorem consequentur improbi, qui iustis competit: 
sed quicumque benevolus huic urbi est, mortuus 
210 καὶ ζῶν ὁμοίως ἐξ ἐμοῦ τιμήσεται.
ΧΟ. Σοὶ ταῦτ' ἀρέσκει, παῖ Μενοικέως, [παθεῖν],
τὸν τῇδε δύσνουν καὶ τὸν εὐμενῆ πόλει·
νόμῳ δὲ χρῆσθαι παντί πού γ' ἔνεστί σοι
καὶ τῶν θανόντων χὠπόσοι ζῶμεν πέρι.
et vivus pariter a me honorabitur. 
CH. Haec tibi placent, Menoecei gnate Creon, 
circa civitatis huius hostem , et circa amicum: 
lege vero uti qualibet penes te est 
in mortuos et in viventes, quotquot sumus.
215 ΚΡ. Ὡς ἂν σκοποὶ νῦν ἦτε τῶν εἰρημένων -
ΧΟ. Νεωτέρῳ τῳ τοῦτο βαστάζειν πρόθες.
ΚΡ. Ἀλλ' εἴς' ἑτοῖμοι τοῦ νεκροῦ γ' ἐπίσκοποι.
ΧΟ. Τί δῆτ' ἂν ἄλλο τοῦτ' ἐπεντέλλοις ἔτι;
ΚΡ.
Τὸ μὴ 'πιχωρεῖν τοῖς ἀπιστοῦσιν τάδε.
CR. Quomodo igitur attendatis, ut edictum observetur?
CH. Iuniori alicui hoc munus manda!
CR. Sed iam constituti sunt cadveris custodes.
CH. Quid igitur aliud praeter hoc iubeas?
CR. Ne permittatis, si qui minus obtemperent!
220 ΧΟ. Οὐκ ἔστιν οὕτω μῶρος ὃς θανεῖν ἐρᾷ.
ΚΡ. Καὶ μὴν ὁ μισθός γ' οὗτος· ἀλλ' ὑπ' ἐλπίδων
ἄνδρας τὸ κέρδος πολλάκις διώλεσεν.
CH. Nemo est amens adeo, ut mori cupiat.
CR. Est sane proposita haec merces: sed homines 
saepe lucri spes perdidit.  
 

ΦΥΛΑΞ

 CUSTOS

  Ἄναξ, ἐρῶ μὲν οὐχ ὅπως τάχους ὕπο
δύσπνους ἱκάνω κοῦφον ἐξάρας πόδα.
Haud equidem, o rex, dixero anhelantem me esse, 
quod citato gressu celeriterque venerim: 
225 Πολλὰς γὰρ ἔσχον φροντίδων ἐπιστάσεις,
ὁδοῖς κυκλῶν ἐμαυτὸν εἰς ἀναστροφήν·
ψυχὴ γὰρ ηὔδα πολλά μοι μυθουμένη·
"Τάλας, τί χωρεῖς, οἷ μολὼν δώσεις δίκην;
τλήμων, μενεῖς αὖ; κεἰ τάδ' εἴσεται Κρέων
multas enim expertus sum in deliberando moras, 
in via subinde me ipsum circumagens, ut referrem pedem. 
Multa enim secum confabulabatur animus: 
"Miser, cur tendis eo, ubi poenas dabis,simulac veneris? 
at enim resistes, miser? et hoc ex quopiam alio 
230 ἄλλου παρ' ἀνδρός, πῶς σὺ δῆτ' οὐκ ἀλγυνῇ;"
Τοιαῦθ' ἑλίσσων ἤνυτον σχολῇ ταχύς,
χοὔτως ὁδὸς βραχεῖα γίγνεται μακρά.
Τέλος γε μέντοι δεῦρ' ἐνίκησεν μολεῖν
σοί, κεἰ τὸ μηδὲν ἐξερῶ, - φράσω δ' ὅμως.
resciverit Creon? qui sodes, malum effugies?" 
Talia volutans animo iter confeci cum tarditate celer, 
sicque longa fit brevis via. 
Postremo vicit, ut huc irem ad te; 
et quamvis rem nihili sim prolaturus, eloquar tamen; 
235 Τῆς ἐλπίδος γὰρ ἔρχομαι δεδραγμένος,
τὸ μὴ παθεῖν ἂν ἄλλο πλὴν τὸ μόρσιμον.
ΚΡ. Τί δ' ἐστὶν, ἀνθ' οὗ τήνδ' ἔχεις ἀθυμίαν;
ΦΥ. Φράσαι θέλω σοι πρῶτα τἀμαυτοῦ· τὸ γὰρ
πρᾶγμ' οὔτ' ἔδρασ' οὔτ' εἶδον, ὅστις ἦν ὁ δρῶν,
hac enim spe venio munitus, 
nihil me aliud passurum esse, nisi quod fatale sit. 
CR. Quidnam est, cur animo ita es anxio?
CU. Primum tibi declarare volo, quae ad me attinent: 
neque enim ipse facti auctor sum, nec adeo, qui fecerit, vidi: 
240 οὐδ' ἂν δικαίως ἐς κακὸν πέσοιμί τι.
ΚΡ. Εὖ γε στοχάζῃ κἀποφράγνυσαι κύκλῳ
τὸ πρᾶγμα· δηλοῖς δ' ὥς τι σημαίνων νέον.
ΦΥ. Τὰ δεινὰ γάρ τοι προστίθης' ὄκνον πολύν.
ΚΡ. Οὔκουν ἐρεῖς ποτ', εἶτ' ἀπαλλαχθεὶς ἄπει;
proinde indignus sum, qui in malum quodpiam incidam. 
CR. Caute sane rem circumspicis et munis undique: 
videris autem aliquid indicaturus grave. 
CU. Periculosa enim metum afferunt plurimum. 
CR. Nonne dices tandem, perfunctusque abibis? 
245 ΦΥ. Καὶ δὴ λέγω σοι· τὸν νεκρόν τις ἀρτίως
θάψας βέβηκε κἀπὶ χρωτὶ διψίαν
κόνιν παλύνας κἀφαγιστεύσας ἃ χρή.
ΚΡ. Τί φῄς; τίς ἀνδρῶν ἦν ὁ τολμήσας τάδε;
ΦΥ. Οὐκ οἶδ'· ἐκεῖ γὰρ οὔτε του γενῇδος ἦν
CU. Atqui tibi dico: mortuum aliquis modo 
sepelivit abiitque, postquam cadaveri aridum 
iniecit pulverem, inferiasque pro more fecit.
CR. Quid ais? Quis homo ausus est haec facere?
CU. Nescio: ibi enim neque securi quid erat caesum 
250 πλῆγμ', οὐ δικέλλης ἐκβολή· στύφλος δὲ γῆ
καὶ χέρσος, ἀρρὼξ οὐδ' ἐπημαξευμένη
τροχοῖσιν, ἀλλ' ἄσημος οὑργάτης τις ἦν.
Ὅπως δ' ὁ πρῶτος ἡμὶν ἡμεροσκόπος
δείκνυσι, πᾶσι θαῦμα δυσχερὲς παρῆν·
neque ligone effossum; dura sed tellus 
et aspera, infracta nec plaustri sulcata 
rotis, sed facti auctor aliquis obscurus erat. 
Ubi vero nobis rem ostendit primus diurnus speculator,
omnibus triste miraculum visum est.
255 ὁ μὲν γὰρ ἠφάνιστο, τυμβήρης μὲν οὔ,
λεπτὴ δ' ἄγος φεύγοντος ὣς ἐπῆν κόνις.
Σημεῖα δ' οὔτε θηρὸς οὔτε του κυνῶν
ἐλθόντος, οὐ σπάσαντος, ἐξεφαίνετο.
Λόγοι δ' ἐν ἀλλήλοισιν ἐρρόθουν κακοί,
Ille enim non conspiciebatur; nec tamen tumulo conditus erat: sed tenuis superiniectus erat pulvis, ut ab aliquo piaculum fugiente: signa vero neque ferae neque canis cuiusquam apparebant, qui venisset et traxisset cadaver. 
Tum acerba dicta inter nos iactari coeperunt
260 φύλαξ ἐλέγχων φύλακα, κἂν ἐγίγνετο
πληγὴ τελευτῶς', οὐδ' ὁ κωλύσων παρῆν.
Εἷς γάρ τις ἦν ἕκαστος οὑξειργασμένος,
κοὐδεὶς ἐναργής, ἀλλ' ἔφευγε μὴ εἰδέναι.
Ἦμεν δ' ἑτοῖμοι καὶ μύδρους αἴρειν χεροῖν,
custode cistodem arguente; et res tandem ad verbera venisset: nemo enim erat, qui coerceret. Quippe unusquisque aliis erat facinoris auctor, nec tamen quisquam manifestus erat: sed quivis a se crimen amioliebatur. 
Parati quoque eramus candens ferrum manibus tollere, 
265 καὶ πῦρ διέρπειν, καὶ θεοὺς ὁρκωμοτεῖν
τὸ μήτε δρᾶσαι μήτε τῳ ξυνειδέναι
τὸ πρᾶγμα βουλεύσαντι μήτ' εἰργασμένῳ.
Τέλος δ' ὅτ' οὐδὲν ἦν ἐρευνῶσιν πλέον,
λέγει τις εἷς, ὃς πάντας ἐς πέδον κάρα
perque flammas transire et deos adiurare 
nos neque fecisse necque cuiquam esse conscios, 
qui facinus vel meditatus fuerit vel patraverit. 
Denique, cum scrutando nihil proficeremus, 
fari infit unus nostrum, qui fecit, metu ad solum omnes 
270 νεῦσαι φόβῳ προὔτρεψεν· οὐ γὰρ εἴχομεν
οὔτ' ἀντιφωνεῖν οὔθ' ὅπως δρῶντες καλῶς
πράξαιμεν. Ἧν δ' ὁ μῦθος ὡς ἀνοιστέον
σοὶ τοὔργον εἴη τοῦτο κοὐχὶ κρυπτέον.
Καὶ ταῦτ' ἐνίκα, κἀμὲ τὸν δυσδαίμονα
capita demiserimus: nec enim poteramus 
contradicere, nec aliud quid excogitare, quo facto res prospere nobis cederet: sermo autem hic erat: 
rem tibi esse nuntiandam neque celandam.
Atque haec vicit sententia, ac me infelicem 
275 πάλος καθαιρεῖ τοῦτο τἀγαθὸν λαβεῖν.
Πάρειμι δ' ἄκων οὐχ ἑκοῦσιν, οἶδ' ὅτι·
στέργει γὰρ οὐδεὶς ἄγγελον κακῶν ἐπῶν.
ΧΟ. Ἄναξ, ἐμοί τοι μή τι καὶ θεήλατον
τοὔργον τόδ' ἡ ξύννοια βουλεύει πάλαι.
sors damnat, hoc commodum qui auferam. 
Adsum autem invitus apud invitos, scio.
Diligit enim nemo malae rei nuntium.
CH. Dudum sane, o rex, mente mecum reputo, 
anne divinitus haec res contigerit.
280 ΚΡ. Παῦσαι, πρὶν ὀργῆς κἀμὲ μεστῶσαι λέγων,
μὴ 'φευρεθῇς ἄνους τε καὶ γέρων ἅμα.
Λέγεις γὰρ οὐκ ἀνεκτά, δαίμονας λέγων
πρόνοιαν ἴσχειν τοῦδε τοῦ νεκροῦ πέρι.
Πότερον ὑπερτιμῶντες ὡς εὐεργέτην
CR. Desine, priusquam tua loquela etiam me in iram
concites, ne insipiens simul et senex deprehenderis. 
Dicis enim non toleranda, cum deos dicis 
huius mortui curam gerere. 
An insigni dignati honore ut bene meritum
285 ἔκρυπτον αὐτόν, ὅστις ἀμφικίονας
ναοὺς πυρώσων ἦλθε κἀναθήματα
καὶ γῆν ἐκείνων καὶ νόμους διασκεδῶν;
ἢ τοὺς κακοὺς τιμῶντας εἰσορᾷς θεούς;
Οὐκ ἔστιν· ἀλλὰ ταῦτα καὶ πάλαι πόλεως
sepultura eum affecerunt? ille, qui fulta columnis 
templa cum donariis crematurus venit, 
terramque eorum et cultum disiecturus?
Num deos vides honore malos prosequi?
Non est. Sed et haec aegre ferentes cives
290 ἄνδρες μόλις φέροντες ἐρρόθουν ἐμοί,
κρυφῇ κάρα σείοντες, οὐδ' ὑπὸ ζυγῷ
λόφον δικαίως εἶχον, ὡς στέργειν ἐμέ.
Ἐκ τῶνδε τούτους ἐξεπίσταμαι καλῶς
παρηγμένους μισθοῖσιν εἰργάσθαι τάδε.
dudum obmurmurabant mihi, 
clam capita quassantes; neque sub iugo cervicem, 
ut decet, habebant, ut imperio meo acquiescerent.
Ab illis hos probe scio 
mercede inductos haec perpetrasse. 
295 Οὐδὲν γὰρ ἀνθρώποισιν οἷον ἄργυρος
κακὸν νόμισμ' ἔβλαστε· τοῦτο καὶ πόλεις
πορθεῖ, τόδ' ἄνδρας ἐξανίστησιν δόμων,
τόδ' ἐκδιδάσκει καὶ παραλλάσσει φρένας
χρηστὰς πρὸς αἰσχρὰ πράγμαθ' ἵστασθαι βροτῶν
Nullum enim hominibus damnosius argento
ortum est institutum; hoc et urbes 
devastat, hoc viros submovet  domibus, 
hoc edocet et bonas pervertit mentes 
hominum, ut turpia facta se applicent
300 πανουργίας δ' ἔδειξεν ἀνθρώποις ἔχειν
καὶ παντὸς ἔργου δυσσέβειαν εἰδέναι.
Ὅσοι δὲ μισθαρνοῦντες ἤνυσαν τάδε,
χρόνῳ ποτ' ἐξέπραξαν ὡς δοῦναι δίκην.
Ἀλλ', εἴπερ ἴσχει Ζεὺς ἔτ' ἐξ ἐμοῦ σέβας,
dolosque monstravit hominibus parare 
et quovis impio facinore callere. 
At qui mercede accepta haec perpetrarunt, 
hoc adepti sunt, ut aliquando daturi sint poenas. 
Verum si quid apud me valet Iovis reverentia, 
305 εὖ τοῦτ' ἐπίστασ', ὅρκιος δέ σοι λέγω,
εἰ μὴ τὸν αὐτόχειρα τοῦδε τοῦ τάφου
εὑρόντες ἐκφανεῖτ' ἐς ὀφθαλμοὺς ἐμούς,
οὐχ ὑμὶν ῞Αιδης μοῦνος ἀρκέσει, πρὶν ἂν
ζῶντες κρεμαστοὶ τήνδε δηλώσηθ' ὕβριν,
pro certo hoc scias, iuratus autem tibi dico, 
nisi ipsum auctorem huius sepulturae 
inventum produxeritis in conspectum meum, 
non sola morte defungemini, antequam 
vivi pendentes hanc indicaveritis iniuriam,
310 ἵν' εἰδότες τὸ κέρδος, ἔνθεν οἰστέον
τὸ λοιπὸν ἁρπάζητε καὶ μάθηθ' ὅτι
οὐκ ἐξ ἅπαντος δεῖ τὸ κερδαίνειν φιλεῖν.
Ἐκ τῶν γὰρ αἰσχρῶν λημμάτων τοὺς πλείονας
ἀτωμένους ἴδοις ἂν ἢ σεσωσμένους.
ut edocti, lucrum unde petendum, 
in posterum inde rapiatis et discatis 
non qualibet ex re quaestum esse parandum. 
Namque ex turpibus lucris plures malos 
mactatos videas, quam servatos.
315 ΦΥ. Εἰπεῖν δὲ δώσεις, ἢ στραφεὶς οὕτως ἴω;
ΚΡ.
Οὐκ οἶσθα καὶ νῦν ὡς ἀνιαρῶς λέγεις;
ΦΥ.
Ἐν τοῖσιν ὠσὶν ἢ 'πὶ τῇ ψυχῇ δάκνῃ;
ΚΡ.
Τί δὲ ῥυθμίζεις τὴν ἐμὴν λύπην ὅπου;
ΦΥ.
Ὁ δρῶν σ' ἀνιᾷ τὰς φρένας, τὰ δ' ὦτ' ἐγώ.
CU. Loquine mihi dabis, an conversus sic hinc abibo?
CR. Nescisne vel nunc quam moleste loquaris?
CU. Auribusne an animo morderis?
CR. Quid vero exploras, meus ubi situs sit dolor?
CU. Facinoris auctor animum tibi contristat, aures ego. 
320 ΚΡ. Οἴμ', ὡς λάλημα δῆλον ἐκπεφυκὸς εἶ.
ΦΥ. Οὔκουν τό γ' ἔργον τοῦτο ποιήσας ποτέ.
ΚΡ. Καὶ ταῦτ' ἐπ' ἀργύρῳ γε τὴν ψυχὴν προδούς.
ΦΥ. Φεῦ· ἦ δεινόν, ᾧ δοκεῖ γε καὶ ψευδῆ δοκεῖν.
ΚΡ. Κόμψευέ νυν τὴν δόξαν· εἰ δὲ ταῦτα μὴ
CR. Vah! quam manifeste veterator natus es!
CU. Certe non, qui hoc perpetraverim facinus.
CR. Utique argenti cupidine vitam proiecisti.
CU. Vah! vere malum est, si quis falsa constituere constituit.
CR. De constitutis argutare quantumvis: sed nisi
325 φανεῖτέ μοι τοὺς δρῶντας, ἐξερεῖθ' ὅτι
τὰ δειλὰ κέρδη πημονὰς ἐργάζεται.
ΦΥ. Ἀλλ' εὑρεθείη μὲν μάλιστ'· ἐὰν δέ τοι
ληφθῇ τε καὶ μή, τοῦτο γὰρ τύχη κρινεῖ,
οὐκ ἔσθ' ὅπως ὄψει σὺ δεῦρ' ἐλθόντα με.
monstrabitis, haec qui fecerint, experti fatebimini 
malis ex lucris damna gigni.
CU. maxime sane velim inveniantur: attamen deprehensus
fuerit necne, hoc enim fortuna diiudicabit, 
non est, ut  videas tu me huc reversum. 
330 Καὶ νῦν γὰρ ἐκτὸς ἐλπίδος γνώμης τ' ἐμῆς
σωθεὶς ὀφείλω τοῖς θεοῖς πολλὴν χάριν.
Etenim nunc praeter spem opinionemque meam 
servatus multas debeo diis gratias. 
     

 

Aufgaben und Interpretationsvorschläge:

  1. Geben Sie zur Klärung der äußeren Struktur die Abschnitte an, aus denen sich das 1. Epeisodion aufbaut!
    1. 162-222 (278-294): Die Exposition des neuen Herrschers
      1. Kreons Thronrede: 
        1. Allgemeiner Machtanspruch (162-174): Auch Kreon sieht (wie zuvor Ismene und Antigone) seine Position vor dem Hintergrund des Schicksals des Ödipus und seiner beiden Söhne. Die Absicht ist hier:
          • einmal die Feststellung, dass die Macht nun bei ihm liege (173f.) und
          • die Verpflichtung der Bürger auf die bewährte Loyalität (Stichwort. φρόνημα: 169, 176, 207).
        2. Die inneren Prinzipien (175-191): Prüfstein für die loyale Gesinnung der Bürger (ψυχή τε καὶ φρόνημα καὶ γνώμη, 176) ist ihr Verhalten gegenüber Regierungsmacht und Gesetzen (ἀρχαῖς τε καὶ νόμοισιν ἐντριβὴς, 177; νόμοι, 191). Gegenüber dem Omnipotenzanspruch der "Heimaterde" (πάτρα, 182; ἀστοί, 186; χθών, 187, γῆ πατρῴα, 199; πόλις, 194, 203, 209) haben private Parameter (φίλος, 183, 187) keine Berechtigung. Dem informierten Zuschauer entgeht nicht, dass Kreon dadurch in einem höheren Sinn bereits jetzt unbewusst seinen eigenen Machtmissbrauch verurteilt und Antigones Widerstand gegen die autokratische Staatsgewalt anerkennt.
        3. das Bestattungsverbot als erste Konkretisierung des so umrissenen Herrschaftsanspruchs und des dahinter stehenden φρόνημα (207): 192-210
        4. Abschließende von Mehrdeutigkeit und Missverständissen geprägte Zwiesprache mit dem Chor: 211-222
    2. 223-277 (295-331): Der Bericht des Wächters. Er ist zwar als kleiner Mann gekennzeichnet, dem es nur darauf ankommt, mit heiler Haut davonzukommen. Doch wie Kreon mit ihm umspringt, ist ein erster Beweis seines selbstherrlichen Denkweise. Die Kette der Zerwürfnisse setzt sich mit Antigone, Haimon und Teiresias fort.
      1. 223-277: Der Botenbericht in engerem Sinn.
      2.  
  2. Wie wird die Gestalt Kreons, als Gegenspielers der Antigone, in die Handlung eingeführt (exponiert?
 
Sententiae excerptae:
Griech. zu "Sophokles"
Literatur:
zu "Sophokles" und "Antigone"
4289
Jonas, H.
Das Prinzip Verantwortung. Versuch einer Ethik für die technologische Zivilisation
Frankfurt (Main) 1979

1047
Meusel, H.
Tragödie.. Schule - ein Interpretationsbeispiel: Antig.332-375 (1.Stasimon)
in: Römisch: Griech in..Schule, Ffm 1972

2559
Nestle, W.
Das Rechtsbewusstsein der Antigone
in: Griechische Studien 1948, S.173ff.

1439
Schadewaldt, W.
Die griechische Tragödie. Tübinger Vorlesungen Bd. IV
Frankfurt/M (Suhrkamp) 1/1991

3947
Schmitt, H.
Präparation zu Sophokles Antigone.
Hannover, Norddeutsche Verlagsanstalt O.Goedel, o.J.


[ Homepage | Hellas 2000 | Stilistik | Latein | Latein. Lektüre | Lateinisches Wörterbuch | Lateinischer Sprachkurs | Lateinische Grammatik | Lat.Textstellen | Römische Geschichte | Griechisch | Griech. Lektüre | Griechisches Wörterbuch | Griechischer Sprachkurs | Griechische Grammatik | Griech.Textstellen | Griechische Geschichte | LandkartenBeta-Converter | Varia | Mythologie | Bibliographie | Ethik | Literaturabfrage]
Site-Suche:
Benutzerdefinierte Suche
bottom© 2000 - 2024 - /Grie/soph/antig0162.php - Letzte Aktualisierung: 30.12.2020 - 10:06