Fabula de vulpecula et de ciconia
suis verbis narravit et picturis ornavit Natalie R. (Kl. 6b 1999/2000)
Aliquando
vulpecula "callida" (ut credebat) ciconiam, quam
stultam esse putabat, ad bonam cenam invitavit.
 Vulpecula autem ciconiae non modo non laetitiam parare sed etiam verba dare in animo habuit.
Itaque sorbitionem bonam quidem paravit sed eam in patellis humilibus ciconiae in mensa apposuit. |
Vulpecula
consilium suum facile ad effectum perduxit: Ipsa
magna cum laetitia famem suam explevit;
Ciconia autem frustra dedit operam; nam rostro longo cibum recipere non potuit; neque famem explevit neque laetitia affecta est.
Vulpecula
ciconiam, quam, ut dixi , stultam esse putabat)
irrisit: "Ha ha!" inquit, "quae bona sorbitio! quod
longum rostrum!" - Ciconia autem nihil nisi ultionem
cogitabat.
Paucis
diebus post ciconia vulpeculam blandis
verbis allocuta est: "Te mihi non
iam amicam esse valde doleo. Quae
acciderunt, acciderunt. Ex memoria ea deponamus!
Te in amicitiam revoco. Te ad
cenam bonam invito.
Tum
ciconia carnem bene paratam in duas
lagoenas longas implevit: alteram sibi, alteram
vulpeculae apposuit.
Ciconia ipsa magna cum laetitia famem suam explevit; vulpecula autem frustra dedit operam neque famem explevit neque laetitia affecta est.
Ita
ciconia (quam, ut dixi , vulpecula stultam
esse putabat) iniurias sibi illatas ulta
est.
Et vulpecula multas lacrimas profudit.
Quid autem nos fabula docet?
"Nulli
nocendum: si quis vero laeserit,
multandum simili iure fabella admonet."
(Phaedrus I 26)
